Serce na piasku recenzja

Na wstępie chciałabym podziękować Monice oraz Wydawnictwu za zaufanie i możliwości objęcia patronatem medialnym książki "Serce na piasku" z gatunku literatury obyczajowej. To moje kolejne spotkanie z twórczością Moniki, a za mną teraz tak naprawdę wszystkie historie, które wyszły spod jej pióra. Monia to mój pewniak wśród autorek! Stylistyka i język jakim posługuje się Monika jest bardzo lekki i przyjemny w odbiorze co sprawia, że książkę czyta się w zawrotnym tempie, ja pochłonęłam ją w jedno popołudnie i nie odłożyłam póki nie przeczytałam ostatniego zdania. Od pierwszych chwil zostałam wciągnięta do świata bohaterów i z ogromnym zainteresowaniem oraz zaangażowaniem śledziłam ich losy oraz relację. Fabuła została w interesujący sposób nakreślona, przemyślana, dopracowana i bardzo dobrze poprowadzona. Natomiast bohaterowie, zarówno pierwszo jak i drugoplanowi, zostali w niesamowicie prawdziwy sposób wykreowani, to postaci, które nie są idealne, mają swoje wady i zalety, tak jak my popełniają błędy czy postępują pod wpływem emocji, dlatego tak łatwo się z nimi utożsamić w wielu kwestiach, podzielając podobne troski czy dylematy moralne. Jestem pewna, że z powodzeniem moglibyśmy spotkać ich w rzeczywistości. Na kartach powieści mogłam bliżej poznać małżeństwo - Jagodę i Konrada (chociaż to na historii Jagody głównie skupia się autorka). Mogłam dowiedzieć się co czują, myślą, z czym się zmagają każdego dnia, a także jakie wydarzenia z przeszłości wpłynęły na ich obecne życie oraz jakie konsekwencje za sobą niosą, a tym samym mogłam lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz decyzję. Jagoda od pierwszych chwil zaskarbiła sobie moją sympatię. Poruszyła mocno mnie jej historia, współczułam jej tego z czym musiała się mierzyć, chłonełam wszystkie towarzyszące jej emocje i jednocześnie z całych sił jej kibicowałam. Konrad również zyskał moją sympatię. To bardzo zagubiony mężczyzna, na którego barki spadła spora odpowiedzialność, będąca konsekwencją jednej chwili zapomnienia. Nie ukrywam, że nie podzielałam niektórych decyzji mężczyzny, niemniej jednak uważam, że zachował się on naprawdę właściwie w wielu kwestiach związanych z Piotrusiem i Anną. Bardzo również współczułam sytuacji w jakiej znalazła się była kochanka mężczyzny, ze łzami w oczach czytalam fragmenty kiedy kobieta coraz bardziej podupadała na zdrowiu. Istotną rolę w tej historii odgrywają postaci drugoplanowe, które wprowadzają ogrom zamieszania do życia głównych bohaterów, dostarczając zarówno im samym jak i Czytelnikowi wielu wrażeń. Mowa głównie o Annie, Piotrusiu, Panu Witoldzie i Danielu. W wyniku wyżej wymienionych okoliczności przeniosłam się razem z Jagodą do Kołobrzegu i muszę przyznać, że Monika w niesamowicie plastyczny i pobudzający wyobraźnię sposób oddała malowniczy krajobraz tego miejsca. Czytając niektóre opisy czułam się tak jakbym towarzyszyła głównej bohaterce we wszystkich przechadzkach, słyszała szum fal i wiatru, czuła promienie słońca. Muszę przyznać, że zaczynając czytać tą historię miałam już jakaś wizję jak potoczą się losy Jagody, jednak Monika bardzo mnie zaskoczyła kierunkiem w jakim poprowadziła fabułę książki i bardzo mnie to cieszy! Cudownie być tak pozytywnie zaskakiwaną! Monika w swojej powieści porusza wiele ważnych, życiowych i ponadczasowych tematów, które tak naprawdę mogą spotkać każdego z nas czy naszych bliskich. Mowa o niespełnionym pragnieniu macierzyństwa, zdradzie, ciężkiej chorobie i trudnych relacjach międzyludzkich. To wszystko i wiele więcej ( nie zdradzę Wam wszystkiego) tworzy spójną i niesamowicie wciągającą całość. Autorka na przykładzie swojej bohaterki pokazuje, że zawsze należy żyć w zgodzie z samym sobą, zatroszczyć się przede wszystkim o własne dobro i iść za głosem serca. Pokazuje także różne oblicza samotności i udowadnia, że tak naprawdę nigdy nie chcemy być sami, pragniemy bliskości drugiej osoby, rozmowy, czasami pocieszenia. Monika pokazuje także jak wiele do naszego życia mogą wnieść przypadkowo spotkane osoby. Jak wiele mogą nas nauczyć. Sprawić, że zaczniemy w zupełnie inny sposób postrzegać niektóre rzeczy. I to jest piękne! "Serce na piasku" to emocjonująca, poruszająca i wartościowa historia pełna życiowych doświadczeń, mądrości i prawd, która z pewnością wielu Czytelników skłoni do głębszych przemyśleń. Dająca wiarę, że po każdej burzy wychodzi słońce. To opowieść o odnajdywaniu siebie i swojego miejsca w życiu oraz przyjaźni i miłości, która przychodzi bardzo niespodziewanie i całkowicie odmienia nasze życie. Cudownie spędziłam czas z tą książką i czekam już na kolejne powieści spod pióra autorki! Bardzo polecam!