Lustrzane serce recenzja

Bruno prowadzi księgarnię przejętą w spadku po rodzicach. Grudzień to dla niego bolesny czas, a Święta kojarzą mu się jedynie z tragicznym wydarzeniem sprzed lat. Mimo obecności babci Wiktorii i przyjaciela Marcina żyje, jakby wciąż śnił. Mąż Julianny, wyjeżdżając w delegację, prosi ją, by do jego powrotu nigdzie nie wychodziła. Przed nią trzy tygodnie, które ma spędzić sama w nowym miasteczku, nie znając powodu nietypowej prośby. Kolejne dni oraz nowe odkrycia wywołują w niej lęki i prowokują do podejmowania trudnych decyzji. Jedyne, co ma, to dom, o jakim marzyła, bogate wnętrza, pełną spiżarkę, górski krajobraz za ogromnymi oknami i kumulującą się w czterech ścianach samotność.

To moje kolejne spotkanie z twórczością autorki, a tak naprawdę za mną wszystkie powieści Ani, za każdym razem urzekają mnie one swoją naturalnością i realizmem, autorka przedstawia w swoich historiach bohaterów bardzo prawdziwych, z przyziemnymi problemami, z którymi z powodzeniem możemy się utożsamić. Zawierając przy tym cały wachlarz emocji. Książka "Lustrzane serce" jest drugim tomem z cyklu #śnieżysko, jednak akcja tej powieści ma miejsce rok wcześniej niż w przypadku pierwszego tomu, czyli "Kiedy spada gwiazda".
Fabuła "Lustrzanego serca"została bardzo dobrze nakreślona, przemyślana i równie dobrze poprowadzona. Od pierwszych stron zostałam wciągnięta do świata bohaterów i nie odłożyłam książki dopóki nie przeczytałam ostatniego zdania. Historia ta została przedstawiona z perspektywy obojga bohaterów, co pozwoliło mi lepiej ich poznać, dowiedzieć się co czują, myślą, z czym się mierzą, a tym samym lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz decyzję. Tych dwoje z pozoru tak innych ludzi łączy jedna podstawowa rzecz: samotność. Bruno od lat mimo obecności Babci i przyjaciela Marcina czuje się samotny, jest pogrążony w bólu i tęsknocie za rodzicami. Życie Julianny mimo, że z zewnątrz wygląda jak z bajki - kobieta ma wszystkie materiale rzeczy o których marzyła, to tak naprawdę nie ma nawet z kim porozmawiać, podzielić się swoimi troskami, jest zagubiona i pragnie bliskości drugiej osoby. Los postawił ich na swojej drodze, żeby w końcu zaczęli dostrzegać to co jest wokół nich, otworzyli się na nowo na świat i ludzi. Na uznanie zasługuje również kreacja Babci Bruna - Wiktorii, która swoim usposobieniem i mądrościami życiowymi wprowadza tutaj niepowtarzalny klimat. Autorka pokazuje jak wiele w życiu człowieka może zmienić pojawienie się odpowiedniej osoby, jednak droga do szczęścia bohaterów nie będzie prosta, a kręta i wyboista, co dostarczy czytelnikowi naprawdę wielu emocji, poruszy i zmusi do refleksji nad własnym życiem. Ja poraz kolejny jestem oczarowana, uwielbiam takie książki - dające nadzieję na lepsze jutro. Gratuluję Ci Aniu i czekam na Twoje kolejne powieści! Polecam! Moja ocena 10/10.