Światło ukryte w mroku recenzja

TA KSIĄŻKA JEST GENIALNA!
Jest to historia dwóch młodych, odważnych sióstr, które narażając swoje życie, postanowiły uratować 13 innych, niewinnych...
Jestem pod ogromnym wrażeniem postawy dziewczynek. Potrafiły wyrzec się własnego bezpieczeństwa, jedzenia, a nawet życia, na rzecz trzynaściorga ludzi, skazanych na śmierć za nic. Naturalnym dla nich odruchem była pomoc potrzebującemu człowiekowi i pomimo lęku i strachu, życiu w ciągłym stresie i napięciu, przezwyciężyły to... i wygrały!
Książka jest tym bardziej wstrząsająca, iż jest to historia oparta na prawdziwych wydarzeniach. Są to prawdziwi ludzie i miejsca. Ciężko jest uwierzyć, że coś tak okropnego wydarzyło się na prawdę. Tym bardziej, kiedy żyjemy w miarę bezpiecznych czasach, w których nie musimy się martwić, że wychodząc z domu już do niego nie wrócimy. W czasach kiedy mamy co jeść, w co się ubrać, nie musimy się ukrywać...
,,Światło ukryte w mroku" jest prowadzone w narracji pierwszoosobowej, dzięki czemu możemy poczuć emocje i myśli jakie towarzyszyły Fusi. Jej przerażenie, odwagę.
Ta historia wniosła naprawdę dużo do mojego życia. Przede wszystkim nauczyła mnie, że każdy z nas jest człowiekiem, któremu należy się akceptacja i dobre słowo, a naturalnym odruchem powinna być pomoc innym.
Z całego serca wam ją polecam!
I jeszcze na koniec zostawiam myśl na podstawie słów Edwarda Burzminskiego- syna główniej bohaterki: ,,Fusia i jej historia pokazała, że jedna myśl, jedna akcja, jeden człowiek potrafi zmieniać świat". Więc i my, dzisiaj, małymi kroczkami, poprzez współczucie, tolerancję, zrozumienie i pomoc starajmy się zmieniać świat na lepsze!

Osobiście uważam, że nie ma potrzeby dodawać niczego więcej. Ta książka daje nam przykład tego w jaki sposób człowiek powinien się zachować w podobnej sytuacji. Jak powinien reagować na krzywdę bliźnich.
Jeszcze raz serdecznie polecam do przeczytania, wysnucia własnych wniosków i brania przykładu z postawy małych bohaterek, ponieważ my też możemy być małymi (wielkimi) bohaterami naszych czasów...

Pozdrawiam cieplutko!
Marysia