Światło ukryte w mroku recenzja

Mało jest takich książek po lekturze których nie wiem co mam napisać. Minęły dwa dni od przeczytania, a ja dalej nie umiem ubrać myśli w słowa. A emocje po tej powieści zostaną ze mną na długo. Tym bardziej, że to nie fikcja literacka, to prawdziwa historia życia, wielkiej odwagi i bohaterstwa młodej dziewczyny, Stefanii Podgórskiej.

O czasach wojennych, obozach, o rzeczywistości lat 1939-1945 napisano już wiele książek. Jedne lepsze, drugie gorsze. "Światło ukryte w mroku" należy zdecydowanie do kategorii tych lepszych.

Śledzisz z ściśniętym sercem, mocno bijącym, losy młodej dziewczyny, która staje przez wyzwaniem życia. Musi rozważać w duchu czyje życie i ile jest warte, i czy ratować siebie i swoją młodszą siostrę czy trzynastkę w większości obcych ludzi.

Akcja niczym w sensacyjnym filmie, a przecież to wydarzyło się naprawdę.
Przez całą powieść zastanawiałam się nad dwiema rzeczami, czy ja byłabym gotowa z narażeniem życia swojego i bliskich, z widmem śmierci wiszącym nad głową, z takim poświęceniem, hartem ducha i ciała, z takim oddaniem, odwagą ukrywać pod swoim dachem gromadkę ludzi, którzy drżą o życie, bo nie pasują w chorym świecie ideologii jednego człowieka i czy w dzisiejszym świecie, kogoś byłoby stać na takie zachowanie, poświęcenie, by nie patrząc na siebie ratować życie innych. Bardzo mnie to zastanawia, obserwując to co dzieje się w naszym kraju od paru miesięcy. Obserwując te komentarze pełne jadu i nienawiści krążące w internecie, Polacy dziś najchętniej pierwsi w kolejce zadenuncjowali by na rodaka niż by go ratowali. Może to zbyt pesymistyczny obraz, może się mylę, może tragedie zbliżają nawet tak skłócony i podzielony naród. Obyśmy nie musieli już nigdy w życiu sprawdzać tego na własnej skórze.

"Światło ukryte w mroku" to przepiękna opowieść o walce, o woli życia na przekór panującej dookoła śmierci, o bohaterstwie zwykłej dziewczyny, o przyjaźni, miłości, o poświęceniu, a w końcu o stracie, pożegnaniu, upadku marzeń, śmierci, ale także nadziei, która jak te nieśmiałe światło w ciemnościach, wskazuje drogę, niesie pocieszenie, a także daje siły do walki, do życia. Cała książka jak i zakończenie poruszyły mnie dogłębnie, wzruszyły nieraz i skłoniły do przemyśleń, czytając o takich ludziach jak Stefania i Helena wraca wiara w ludzi i w ich dobre, pełne miłości serca. Polecam !