Światło po zmierzchu recenzja

Książka “Światło po zmierzchu” autorstwa Pani Żanety Pawlik porywa już od pierwszych rozdziałów, poruszając kwestie wielu ludzkich problemów i mankamentów duszy z którymi każdy z nas może zetknąć się także i we własnym życiu. Powieść jest przepełniona mnóstwem pięknych i mądrych sentencji, podsumowań istoty miłości i naszego istnienia wśród takich samych jak my samotnych okrętów. Doskonale oddaje istotę ważności jednostki wśród tłumu, przypominając o współczuciu, wrażliwości na smutki innych i konieczności podjęcia w razie potrzeby rękawicy pocieszenia, kiedy “coś się stało”. Autorka niewątpliwie posiada ogromny talent pisarski i obserwatorski, oraz niezwykle obfity zasób słów. Potrafi cudownie nimi żonglować i hojnie dzieli się wspaniale zbudowanymi akapitami z Czytelnikiem. Czytając tę książkę ma się wrażenie delikatnego kołysania na pokładzie łodzi, sunącej niespiesznie po spokojnej już tafli jeziora. Wyobraźnia potrafiła mi podsuwać w czasie lektury odczucia słońca delikatnie ogrzewającego moją mokrą skórę, gdy za horyzontem znikała już okrutna burza, która chwilę wcześniej próbowała zniszczyć wszystko dookoła. “Światło po zmierzchu” daje nadzieję i przypomina, że po nocy zawsze nastanie dzień, dający nadzieję na naprawę tego, co zostało zdewastowane przez bezlitosną zawieruchę egzystencji.

Julia jest sławną aktorką po czterdziestce. Powoli jej kariera zaczyna wyhamowywać, więc jej menadżerka w nieco szemrany sposób zdobywa dla niej rolę w planowanej produkcji nagradzanego, ale jednocześnie nieetycznego reżysera. Gwiazda jest znana ze swojego wybuchowego charakteru więc nic dziwnego, że w pewnym momencie dochodzi do medialnego skandalu. Kobieta musi wycofać się na jakiś czas z życia publicznego, aby ta nawałnica miała szans ucichnąć. Znajduje schronienie z daleka od miasta, a czas spędzony z tamtejszymi mieszkańcami przyniesie jej sporo przemyśleń.

Siostra Julii, Teresa, jest zwyczajną żoną i matką. Ma za złe aktorce, że ta nie zajmowała się chorującą matką, a zdecydowała się jedynie na opłacanie jej pobytu w ośrodku opieki. Życia tych kobiet naznaczone są samotnością i brakiem zrozumienia. Czy siostry znajdą szczęście o które zabiegają jak każdy inny człowiek? Historia, którą wykreowała Pani Pawlik łapie za serce i wzrusza. Napisana z rozmachem opowiada zarazem o rzeczach wzniosłych jak i zwykłych uczuciach towarzyszących codziennej wędrówce. Gorąco polecam tę piękną, wzruszającą opowieść.