Światło nad ciemnościami recenzja

Alan Hlad "Światło nad ciemnościami", przełożył Tomasz Konatkowski,

Wzruszają Was "psie" opowieści? Macie może swojego ulubionego psiego bohatera?

Mam słabość do książek, w których występują psy. Do filmów z resztą również. Zatem kiedy dostałam propozycję przeczytania "Światła nad ciemnościami", opowieści o pierwszej w historii placówce skolacej podczas I wojny światowej psich przewodników dla niewidomych, nie wahałam się ani chwili.

Pierwsza w moim rodzinnym domu była Freza cocker spanielka. Pamiętam ją z prób pracy, kiedy nie miała ochoty wbiec do wody. Została psim kanapowcem. Szkoleniowa kariera Ego–sznaucera miniaturowego potoczyła się natomiast błyskotliwie. Jego przewodniczką została moja mama, kolejne zaliczone kursy, egzaminy, trafił się nawet wyjazd na jakieś zawody. Z Arabeską – sznaucerką miniaturową moja siostra odjeżdżała zawody agility, natomiast jej brat, mieszkający z nami Akabar był w tej dziedzinie niespełnionym talentem. Zabierany czasem przez moją siostrę na ćwiczenia, nieźle dawał sobie radę.

W "Świetle nad ciemnościami", której akcja toczy się podczas I wojny światowej, niemiecka pielęgniarka Anna zaczyna pracować w szkole przygotowującej psich przewodników dla ociemniałych wojennych weterenów. Nawiązuje szczególną więź z Nią, suczką z poranionymi łapami, którą zaczyna szkolić na psa przewodnika dla Maksa, który na froncie stracił wzrok.

Łącząca elementy obyczajówki, z wątkiem historycznym i budzącego się uczucia, ale także spełniająca poniekąd misyjną rolę (jakby nie było sporo miejsca poświęca szkoleniu psów i ich wykorzystaniu przez wojennych weteranów) historia okazała się być całkiem interesująca, choć może odrobinę przydługa (część powtarzających się motywów można by z powodzeniem wyrzucić bez straty na jakości opowieści). Przyznam jednak, że mimo tych dłużyzn, polubiłam Annę oraz jej ojca, mocno trzymałam też kciuki, żeby Nia ukończyła szkolenie i została fantastyczną przewodniczką Maxa, a wojenny koszmar skończył się dla nich jak najszybciej.