Fotografka recenzja

"Fotografie są jak diamenty -
poleruj je dobrze, aby były bezcenne."

Sukant Ratnakar


Podczas wojny czołg zmiażdżył jej ciało, ma rozpłatany brzuch. Pierwsze słowa Gerdy Taro po wypadku to: "Gdzie moje aparaty? Są nowe".


Pierwsza, która zginęła na froncie wojennym fotografka, której losy splątane są, z Robertem Capa została niemal zapomniana. Gerda Taro miała polskie korzenie. Urodziła się w polskiej rodzinie żydowskiej, która do Niemiec przybyła z Galicji. Biografia fotografki wydana w 2008 roku sugeruje, że rodzicie kobiety znali język jidisz, a ona sama mówiła po polsku. Gerda Taro otrzymała bardzo dokładne i drogie wykształcenie. Uczyła się między innymi w Szkole Realnej Królowej Charlotty, czy w szkole dla panien w Szwajcarii.

Zaręczyła się dość młodo w wieku 18 lat z bogatym handlowcem Pieterem Bote. Zaręczyny w późniejszym czasie zostały zerwane, ale młodzi pozostali przyjaciółmi. Pieter Bote pomógł jej po aresztowaniu przez gestapo w roku 1933. Dzięki niemu udało jej się wyjechać z Lipska do Paryża. We Francji otrzymała tymczasowy azyl polityczny.
W roku 1934 Gerda spotyka węgierskiego fotografa znanego jako Robert Capa. Wraz z Robertem była świadkiem powstania partii nazistowskiej. Gerda Taro i Robert Capa sprzeciwiali się niemieckiej agresji wobec Żydów, oboje skłaniali się raczej ku komunistom, anarchistom i socjalistom.

Gerda Taro w tamtych czasach pracowała dla agencji wizerunkowej i wykonywała zdjęcia, Rober Capa był fotoreporterem. Wielką sławę Robertowi przyniosło fotografowanie wojny domowej w Hiszpanii w latach 1936 - 1939. Wykonał wtedy, wiele słynnych ujęć jednym z nich jest, upadający, trafiony kulą republikański żołnierz. Gerda Taro była nie tylko współodpowiedzialna za wiele ważnych zdjęć, ale również a może i najbardziej za zbudowanie legendy Roberta Capa. Kobieta mogła liczyć na wsparcie i wiedzę Capa, co bardzo pomogło jej w rozwinięciu swojego rzemiosła.

Taro zginęła na froncie wojennym wskutek licznych obrażeń, jakich doznała fotografując Bitwę pod Brunete 25 lipca 1937 roku. Pozbawiony kontroli czołg wjechał w samochód, którym jechała. Pogrzeb fotografki przerodziła się w wielotysięczną manifestację. Robert Capa kontynuowała pracę fotoreportera wojennego. Rodzice Gerdy do końca obwiniali go za jej śmierć.



Pani Helena Janeczek podjęła się opowiedzieć historię sławnej fotografki, zapomnianej na przestrzeni lat. W swojej pozycji Fotografka autorka przedstawia nie tylko karierę fotograficzną Gerdy Taro, ale również jej życie prywatne, myśli i uczucia. Fotografka jest jednym z niewielu portretów kobiety, która z wojny uczyniła sztukę, hołdowaną na całym świecie.

Publikacja Pani Janeczek nie jest typową biografią. Jest to raczej powieść o życiu z bardzo dokładnymi elementami biograficznymi. Z całą pewnością styl, w którym pisana jest książka, a także przedstawienie historii tak naprawdę dwojga ludzi jest bardzo oryginalny, ponieważ nie zanudza ilością faktów, które są suche i chłodne. Trzeba przyznać, że pisarka poprzez swoją pozycję oddała hołd zapomnianej fotografce, dzięki której fotografia wojenna stała się czymś ważnym i szczególnym w historii świata.
Niezwykle bogate i barwne przedstawienie postaci, ciekawostki z życia Gerdy i Roberta, polityczne spojrzenie na ówczesne wydarzenia przede wszystkim historia, która zapiera dech. To wszystko powoduje, że książkę Pani Heleny Janeczek trzeba przeczytać, a historię kobiety, która nie bała się poświęcić życia dla ważnej sprawy znać. Polecam nie tylko koneserom fotografii, ale przede wszystkim miłośnikom historii.