Świat w mroku recenzja

Ignacy Chiger "Świat w mroku", Pamiętnik ojca dziewczynki w zielonym sweterku,

Jeśli ktoś oglądał nominowany do Oskara "W ciemności" w reżyserii Agnieszki Holland, z pewnością będzie znał historię ukrywania się w kanałach Lwowa Ignacego Chigera, jego żony i dwójki dzieci, a także kilku innych osób, którym przyszło bytować czternaście miesięcy w tak okropnych warunkach. Wszyscy trafili tam tuż przed likwidacją tamtejszego getta. Przeżycie grupy byłoby niemożliwe, gdyby nie pomoc lwowskich kanalarzy, Leopolda Sochy, Stefka Wróblewskiego i Jerzego Kowalowa.

Osobiście spisane świadectwo naocznego świadka jakichkolwiek wydarzeń ma dla mnie zawsze mocniejszy i bardziej wyrazisty wydźwięk niż jakakolwiek stworzona na ich podstawie powieść. Intensywniejszy, ponieważ mam świadomość, że narrator, twórca wspomnień dzieli się z czytelnikiem wspomnieniami, odczuciami i emocjami, wydarzeniami, których był naocznym uczestnikiem. Tak też jest ze wspomnieniami Ignacego Chigera. Ten, nawet jeśli nie potrafi i nie chce, tak z resztą sam pisze we wstępie, używać literackiego języka, mogącego ozdobić, wzbogacić czy wypełnić grozą czasów wojny i sytuacji, w której się znaleźli, zachowuje dla potomnych niewyobrażalny obraz tamtych dni.

Nie dziwi wcale, że spisane przez Ignacego Chigera wspomnienia, a także książka jego córki Krysi Chiger "Dziewczynka w zielonym sweterku", stały się inspiracją do nakręcenia filmu, dzięki któremu o ich kilkunastomiesięcznej walce o życie, mogły usłyszeć miliony ludzi na świecie.

Film oglądałam już dawno, zaraz po jego premierze. Wtedy też sięgnęłam po "Dziewczynkę w zielonym sweterku". Dzisiaj, po latach przypominam sobie tę historię, widzianą oczami ojca, który najpierw kreśli kontekst historyczny kolejnych okupacji Lwowa, radzieckiej i niemieckiej, opisuje również warunki bytowania ludności żydowskiej we Lwowie, a następnie w lwowskim getcie, a dopiero potem skupia się na egzystencji w kanałach. Opowiada historię, która przeraża, a jednocześnie budzi nadzieję.