Światło ukryte w mroku recenzja

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl


Nie da się w kilku słowach opisać tego, czego dokonały podczas wojny siostry Podgórskie. Ryzykowały w sposób niesłychany każdego dnia demaskacje powziętego planu szafując własnym życiem.

Uratowały od zagłady trzynaście istnień ludzkich wiedząc, iż każde z nich jest na wagę złota. Siedemnastoletnia wówczas Stefania Podgórska , wychowująca samotnie swoją młodszą siostrę, codziennie starała się związać koniec z końcem imając się różnych zajęć. Pomimo ciężkich czasów, w których przyszło żyć wtedy ludziom, ta młoda dziewczyna dawała sobie świetnie radę. Odznaczała się sprytem, błyskotliwym umysłem i odwagą. Umiała szybko reagować w sytuacjach podbramkowych, dzięki czemu z wielu wyszła obronną ręką.

Kiedy Stefani udaje się w końcu dostać pracę, składa w biurze kwaterunkowym wniosek o przydział większego lokum. Z myślą o postanowieniu ratowania swoich przyjaciół szukała czegoś,gdzie mogła by stworzyć dla nich i dla siebie w miarę bezpieczną przystań. Udaje jej się zdobyć przydział do domku z małym stryszkiem. To tutaj rozgrywać się będzie mordercza walka o przetrwanie. Upchnięci na maleńkiej przestrzeni zdeterminowani ludzie godzą się na wszystko byle by przeżyć, byle by doczekać końca wojny. Nie mogący się nawet ruszyć czy odezwać, w trzynaścioro załatwiając się do jednego wiadra, skazani na własne towarzystwo, pchły,szczury, smród i głód każdego dnia, starali się nie zwariować, nieustannie drżąc w obawie o życie swoje jak i młodych gospodyń, które w każdej chwili mogły je postradać.

Nie raz zastanawiałam się czy ja, będąc na miejscu Stefani dałabym radę. Teraz już wiem, że z pewnością nie dałabym. Jestem pełna podziwu i szacunku dla tej wspaniałej kobiety, jaką była Stefania Podgórska oraz jej siostra Helena. Za to jak żyły, jak sobie radziły, jak udawało im się wywinąć śmierci, za to, że podjęły się tak niebezpiecznego zadania i im się udało mimo, że tak często zmuszone były oglądać śmierć ludzi, którzy właśnie tak jak one same żyli w niekończącym się strachu, w obawie iż któregoś dnia do ich drzwi zapuka gestapo.

Historia jest wierną kopią pamiętnika kobiety, do którego miała dostęp autorka robiąc szczegółowy research. Wszystko to wydarzyło się naprawdę wyłączając niektóre kwestie, co do których nie miała całkowitej pewności. Pani Sharon Cameron wykonała kawał dobrej roboty świetnie się przygotowując do napisania tej powieści rozmawiając z Heleną Podgórską, jej siostrzeńcem, robiąc wywiady z ludźmi, którzy znali bohaterki oraz będąc w miejscach opisanych w książce, co pomogło jej popatrzeć na wszystko oczami Stefani.

Niesamowicie wciągająca opowieść o nadziei i miłości. Wzruszająca i piękna. Już dawno nie miałam okazji czytać nic tak dobrego. Piękna szata graficzna. Tekst został przejrzyście rozmieszczony nadając całości schludny wygląd. Książka zawiera kilka zdjęć bohaterów oraz notę odnoszącą się do dalszych ich losów. Powieść bardzo mi się podobała i gorąco polecam zapoznać się z nią, bo naprawdę warto.