Dzika kuchnia recenzja

W swoim szale czytelniczym rzadko traktuję książki kucharskie, że się tak wyrażę, na poważnie – bo w sumie nie czyta się ich strona po stronie, nie oczekuje filozoficznych sentencji, a prosty styl jest wręcz zaletą niż wadą. Ale jednak... Mają zalety: zagląda się do nich częściej niż do innych, niektóre fragmenty zna się na pamięć a nawet chętnie się je cytuje znajomym porównując efekty przekazanej treści. I jeszcze ta szata graficzna... Większość z nich ma cudne zdjęcia, w dodatku (zwłaszcza najnowsze wydania) mają tak twórczy projekt graficzny, że spokojnie można je nazwać dziełami sztuki.

Jednak „Dzika kuchnia” wyróżnia się nawet spośród tych najlepszych. To prawda, że zdjęcia są piękne, szata graficzna ciekawa, logicznie ułożona, niemonotonna ale też niekrzykliwa i niemęcząca. Ale „Dzika kuchnia” jest o dzikiej kuchni - czyli takiej, w której produkty są trudno dostępne, czasami rzadkie, czasem niebezpieczne gdy się je pomyli „z czymś podobnym”, nierzadko wymagające wyszukanej obróbki. W książce dostajemy szczegółowe instrukcje, ostrzeżenia, wyjaśnienia i podpowiedzi - w sumie, jeśli przyswoimy wiedzę możemy zastosować oryginalny surwiwal na spacerze, albo wręcz "za płotem".

Owszem, pojawiają się już (nieśmiałe) dzieła z tego zakresu innych autorów, jednak Łukasz Łuczaj jest jeden! Kojarzy go każdy, kto chociaż trochę interesuje się botaniką, albo hoduje w ogródku cokolwiek innego niż ślicznie przystrzyżony trawnik. Pomimo, że mieszka i żyje „dziko”, od technologii nie stroni: aktywnie udziela się na You Tubie, na telefony i mejle odpowiada – zwłaszcza te desperackie typu: „Panie Łukaszu, właśnie coś zjadłam, ale nie jestem pewna czy to na pewno to, co myślałam...”. Absolutny pasjonat, ”łagodny dzikus i niedziki przez swój brak zdziczenia”.

W "Dzikiej kuchni" tłumaczy, zachęca, ale...

Czyli pasjonat ze zdrowym rozsądkiem. Czyż nie jedyny w swoim rodzaju?