Bezpieczna odległość recenzja

Przychodzę dzisiaj z powieścią, która ma nieco ponad sto stron, której pewnie nigdy bym sama nie kupiła, i która utrzymana w surrealistycznym klimacie, od początku wzbudza niepokój.
Zacznijmy od tego, że dawno nie czytałam książki tak dziwnej. Książki, od której rozbolał mnie brzuch. Psychologiczne dzieło na pograniczu horroru, które w nieoczywisty sposób nawiązuje do globalnego problemu modyfikowanej żywności, codziennych lęków związanych z utratą dziecka, czy niesprawiedliwą, często przegraną walką o nasze zdrowie.
Napisana w postaci dialogu pomiędzy Amandą, kobietą, która ze swoją córką spędza wakacje na argentyńskiej wsi, a Dawidem, chłopcem, który przez zatrucie toksynami trafia do lokalnej szamanki, gdzie żeby przeżyć, musi pozbyć się części swej duszy, ta pozycja dusi i zaskakuje, do końca pozostając tajemnicą.
Podczas jej czytania zastanawiałam się kilka razy czy te postaci w ogóle są realne. Szczególnie Dawid. Czy ten dzieciak istnieje naprawdę? Co to w ogóle oznacza? Zgubiłam się. Czytam poważną książkę, a tam nagle szamanka, magiczne uzdrowienie, dzielenie duszy na pół i wysyłanie jednej części do innego ciała. No nie, nie moi drodzy. Ja się nie pisałam na książkę z gatunku fantastyki. A później... Później pomyślałam sobie, że przecież takie rzeczy się zdarzają, a dokładniej, w takie rzeczy ludzie wierzą. W Meksyku, szamanki, modły, czy ziółka są na porządku dziennym. Nie porównuję oczywiście Argentyny do Meksyku, ale myślę, że nie ma miejsca na ziemi, gdzie spora część osób wierzy w zdolności nadprzyrodzone, w wędrówki dusz czy też laleczki wudu i szeroko pojętą symbolikę.
Oprócz beznadziejnej okładki i opisu książki nieoddającego klimatu, to jest naprawdę dobra powieść. Ciężka, zmuszająca czytelnika do rozmyślania nad egzystencją, wzbudzająca u mnie, jako matki, skrajnie silne emocje na pograniczu lęku o własne dziecko.
Tytułowa "bezpieczna odległość" to właśnie ta nić między matką a dzieckiem, która ma zapewnić dziecku bezpieczeństwo, a matce poczucie kontroli.
Pewnie każdy z nas, rodziców, na swój sposób tworzy taką niewidoczną nić, nawet się nad tym nie zastanawiając.
Krótka, przypominająca opowiadanie, ale nieodstająca od popularnych thrillerów, zapada w pamięci.