Supełki i krzyżyki recenzja

Świat lat 80. Bez komórek. Bez internetu. Z kiczowatymi krawatami, kolorowymi koszulami i boazerią. Z książkami i biblioteką. Inny świat. Świat, którego już nie ma. Dla tych książek, bibliotek i Edynburga warto przeczytać powieść Iana Rankina. Bo ja uwielbiam biblioteki. A ta w Edynburgu lat 80. jest bardzo nowoczesna, z wolnym dostępem do książek, w której czytelnicy mogą spędzać całe popołudnia i wieczory.

Spodziewałam się niezłego kryminału. A dostałam niezłą książkę, ale właściwie nie wiem, czy to kryminał. Mamy zagadkę, mamy zdemolowanego psychicznie detektywa. Jednak sam wątek kryminalny toczy się bardzo leniwie, trochę się rozkręca w połowie książki, ale pomimo połączenia tego wątku z wątkiem Johna Rebusa, nadal jest to głównie powieść, którą z braku innego pomysłu nazwałabym psychologiczną. Wnikamy w psychikę bohatera, wiemy, że pod wpływem traumy wyparł wspomnienia, a teraz koniecznie musi się do nich dostać. Zadanie bardzo trudne dla bohatera. I dla czytelnika. Co można odkryć, szukając wspomnień? Jak bardzo ta przeszłość zaważyła na losie Johna Rebusa? Do prawdy dochodzimy powoli, a jeśli ktoś spodziewał się szybkich zwrotów akcji, to tutaj ich nie znajdzie.

Tytułowe supełki i krzyżyki to oczywiście część zagadki. Samo jej rozwiązanie nie jest jednak typowe dla kryminału, ponieważ wątek kryminalny zostaje rozwiązany właściwie sporo przed końcem książki, musimy tylko dotrzeć do tego, pod czyją maską schował się morderca. Dość łatwo to odkryć. I znów nie wiem, czy to kryminał, czy też może coś innego.

Główny bohater, John Rebus, to policjant i były wojskowy ze skomplikowaną przeszłością i sytuacją rodzinną. Jest ciekawą postacią. Pozostali bohaterowie nie są tak dobrze opisani, można powiedzieć, że ich sylwetki zostały tylko zarysowane, ale zaciekawiło mnie, jak potoczą się ich losy. I jeszcze bardziej ciekawi mnie, w którą stronę ewoluowało pisarstwo Rankina. Bo "Supełki i krzyżyki" to dobry debiut, ale widać w nim sporo niedociągnięć, z których autor zdaje sobie sprawę, oceniając swoją książkę z dystansu kilkudziesięciu lat (warto przeczytać przedmowę 🙂).