Strachy w zamczysku recenzja

Zamkowa Wola pod Łysą Górą, 1778 rok. Pośród mieszkańców tej należącej do skarbnika chęcińskiego Libiszowskiego, świętokrzyskiej wioski rozchodzą się wieści, iż w ruinach zamku wznoszącego się w puszczańskich ostępach straszy. Majątkiem skarbnika zarządza jego ukochana córka, urodziwa i dziarska panna Marcjanna. Dziewczyna jest oczkiem w głowie Libiszowskiego. Skarbnik postanowił wydać jedynaczkę za syna swego najlepszego przyjaciela, niejakiego Cypriana. Młodzieniec ów szybko zapałał afektem do pięknej białogłowy. I to właśnie pan Cyprian postanawia rozwikłać sprawę zamkowych duchów, które wprowadziły tyle zamętu i niepokoju w życie rodziny skarbnika i okolicznych włościan. Ma nadzieję, że odwagą zdoła zaskarbić sobie względy Marcjanny.

„Strachy w zamczysku” są opowieścią utrzymaną w klimacie charakterystycznym dla twórczości Walerego Przyborowskiego. Mamy tu zatem atmosferę tajemniczości, wątek miłosny, a bohaterowie wywodzą się spośród drobnej szlachty. Nie można zapomnieć oczywiście o tytułowym zamczysku, w którym rozgrywają się kluczowe dla rozwoju fabuły wydarzenia. W opowiadaniu wymieniono kilka miejscowości, które nadal można znaleźć na mapie województwa świętokrzyskiego.

W niniejszym tomie zamieszczone zostało jeszcze jedno opowiadanie, urodzonego w podkieleckich Domaszowicach autora. „Kto winien?” to historia, która zaskoczy wielu miłośników Przyborowskiego. Jego bohaterką jest bowiem młoda kobieta, która poślubiła zamożnego, lecz wiekowego mężczyznę. Pan Januariusz, takie bowiem oryginalne imię nosi ów wybranek, zamiast poświęcić choć odrobinę czasu pięknej małżonce, całe dnie spędza nad badaniem historii Słowian. Sprawy te niezmiernie nudzą młodą kobietę, która snuje się samotna po wielkim domu, marząc o prawdziwym, pełnym namiętności, uczuciu. Dopiero, kiedy pewnego dnia odwiedza ich młody i przystojny krewniak, jej życie zmienia się w „zaczarowaną bajkę”.

Opowiadanie „Strachy w zamczysku” nie ukazało się dotychczas w formie książkowej. Publikowane było natomiast w odcinkach na łamach tygodnika politycznego, literackiego i społecznego „Chwila” w 1886 roku. Polecam.