Dom numer pięć recenzja

Po ten tytuł sięgnęłam ze względu na autorkę. Jej książka o niesamowitych przygodach skarpetek bije rekordy popularności wśród młodszych czytelników.
Zastanawiałam się czym autorka zaskoczy w powieści "Dom nume pięć"?
Otóż, opowiada o 12 letnim Piotrku, pseudonim Kobra, który jest w klasie wyśmiewany z powodu słabego wzroku. Jego przeciwnikiem nr 1 jest Eryk, szef wszystkich szefów, kapitan najlepszej drużyny i najsilniejszy chłopiec w klasie.

Kobra na swojej drodze spotyka wuefistę, który jako pierwszy zasiewa w chłopcu niepokój, powtarzając mu w kółko:
" Stać Cię na więcej!"
Dzięki takiemu przekonaniu, we wszystkich przygodach, które wydarzą się w magicznym Domu numer pięć, Piotrek poradzi sobie z wieloma przeciwnościami natomiast jego przeciwnik, absolutnie nie.
Moim zdaniem, to dzięki spojrzeniom wgłąb siebie, przygodowa powieść dla młodzieży nabiera rumieńców. Jest marzeniem o innym życiu, o przyjaźni, a nawet miłości. Staje się bajką
skierowaną także do dorosłych, którzy jakże często zbyt szybko przechodzą nad problemami swoich dzieci, do porządku dziennego.

Powieść czyta się szybko. Miejscami, miałam wrażenie, że autorka przesadziła z ilością przygód i elementów fantastycznych, na które natknęli się chłopcy. Całość robi wrażenie i na pewno warta jest przeczytania. Uważam, że część problemów poruszonych przez autorkę, to "gotowce" do rozmów i dyskusji podczas lekcji wychowawczych: strach, przemoc, szczęście czy przyjaźń.
Zakończenie mnie zaskoczyło, było nieprzewidywalne. Przez moment wydawało mi się, że jest zbyt " dorosłe". Wkrótce, zmieniłam zdanie.
Jakie okaże się dla Was, koniecznie oceńcie sami.
Jeśli macie wątpliwości, czy ta książka jest na pewno dla Was odpowiednią lekturą, zostawiam cytat do przemyślenia:

Wydawnictwu Literackiemu dziękuję za egzemplarz recenzencki książki.