Srebrzyste węże recenzja

Dalsze losy Severina i jego grupy łowców nagród z książki „Pozłacane wilki”. Po wydarzeniach z poprzedniej części Przywódca bardzo oddalił się od drużyny. Jednak wskazówki do odkrycia ważnego artefaktu zmuszają go do ponownego zjednoczenia. I w ten waśnie sposób zostają wysłani do dalekich krańców Rosji.

Podczas czytania „Pozłacanych wilków” byłam bardzo rozczarowana stylem pisania autorki. Zbyt mało czasu poświęcała ona opisom wydarzeń i miejsc, przez co bardzo się gubiłam. Dodatkowo czytało mi się tamtą część strasznie źle. A jak jest w przypadku „Srebrzystych węży”? Zdecydowanie lepiej. Całość czytało mi się naprawdę sprawnie, a pani Chokshi poświeciła trochę więcej czasu opisom. Nie jest co prawda idealnie, jednak porównując do poprzedniej części to zdecydowanie lepiej.

Pod względem fabuły również się rozkręciło. Mamy wiele zagadek i spisków, które trzeba rozgryźć. A wszystko w scenerii lodowatej Syberii. Oprócz tego bohaterowie odkrywają tajemnice dotyczące ich samych lub najbliższych. Wszystko to przeprowadzono w bardzo ciekawy sposób, aczkolwiek dla mnie ciut zbyt nowoczesny. Jednakże byłam bardzo wciągnięta w tę historię. Małym minusem było dla mnie zbyt oczywiste przedstawienie antagonistów książki. Już od pierwszych rozdziałów, kiedy się pojawili domyśliłam się, kim są. A ja lubię raczej być pod tym względem zaskakiwana.

Jak ja nie lubię, kiedy między relacjami bohaterów tworzy się zamęt. A tutaj było go naprawdę dużo. W pewnym momencie nawet zaczęłam się bulwersować o to, kiedy w końcu się dogadają. Czuję jednak, że nie będzie to tak szybko. Pod względem lubienia postaci dalej moją faworytką zostaje Zofia, której w tej części było zdecydowanie więcej. Poza tym mimo jej specyficznego charakteru pojawiła się bardziej emocjonalna strona, co bardzo mnie cieszy. Do reszty grupy jakoś nie zapałałam uczuciem. Mimo posiadania różnorodnych charakterów, byli dla mnie neutralni.

„Srebrzyste węże” była zdecydowanie lepsza niż poprzednia część. Lepiej się ją czytało i miała ciekawą fabułę. I głównie przez nią przeczytam kolejną część, kiedy pojawi się w Polsce. Jeśli więc zniechęciliście się po „Pozłacanych wilkach”, to polecam dać jeszcze jedną szanse. A moja ocena to 6.5/10.