Srebro ryb recenzja

W rzeczy samej, książka traktuje głównie o rybach. Określone gatunki ryb znalazły w książce swój kącik, Autor sportretował je z … czułością? – tak właśnie z czułością. I uwagą. Czytałam z zainteresowaniem, pomimo, że rybami się nie pasjonuję, a wędkarstwo zawsze wydawało mi się raz, że nudne, dwa, że to kolejny przykład „troskliwości” jaką gatunek człowiek otacza inne istoty.

Jak zwykle są też moje ulubione dygresje. Cały jeden rozdział poświęcony został Oto Pavlowi – jak pamiętamy, ryby odgrywały w jego życiu bardzo ważną rolę. O samym pisarzu Środa pisze tak: „Ota Pavel miał dar. Potrafił ułożyć opowieść o rzeczach złych i smutnych w taki sposób, że spod nich, z jakiejś głębokiej, niewidocznej gołym okiem warstwy przedostaje się, jak przez matową szybę, ciepłe, uspokajające światło."

Próbowałam też znaleźć w sobie wewnętrzną rybę; jakby nie było wyszłam kiedyś, dawno temu, z wody…

Nie pierwszy to raz, gdy czuła uwaga Autora sprawia, że udaje mu się zainteresować mnie sprawami, które raczej nie leżą w kręgu moich bezpośrednich zainteresowań. Potrafi mnie przy tym rozbawić, zasmucić i sprowokować do refleksji.