Nikt mnie nie ma recenzja

W tej autobiograficznej opowieści autorka, urodzona w 1968 r., wspomina ojca. To w gruncie rzeczy dziennik autoterapeutyczny, córka chce bowiem zrozumieć swoje uczucia do taty, przypomnieć dobre i złe momenty ze wspólnego życia. A dzieciństwo miała niezwykłe, bo była od czwartego roku życia wychowywana jedynie przez ojca, matka odeszła.

Ponieważ rodzina autorki mocno lewicowała, dostajemy przy okazji dosyć egzotyczny obraz szwedzkich komunistów, małej grupki, podziwiającej Marksa i ZSRR, babka autorki uczestniczyła nawet w jakimś kongresie związków zawodowych w PRL-u. Byli to prawdziwi idealiści, na szczęście nieszkodliwi: „W komunizmie, mówił tata, nie ma żadnych klas i dlatego nie ma pieniędzy ani wojen. Zamiast sklepów są magazyny, do których się po prostu wchodzi, bierze to, czego się potrzebuje, i zostawia coś, co może się przydać komuś innemu.” Cudnie...

Ale przede wszystkim jest to książka o stosunkach rodzice-dzieci. Mamy tu typowe (znane z psychologii) fazy uczuć dzieci do rodziców. Zaczyna się od uwielbienia gdyśmy mali, wtedy ojciec jest bogiem, czułym i wesołym, najlepszym robotnikiem-metalowcem w Szwecji. Potem przychodzi faza buntu, dziewczynka zauważa, że tato jest flejtuchem i pijusem, forsa się go nie trzyma, widzi jego ograniczoność intelektualną. Wtedy wyprowadza się do matki, i stosunki z ojcem bardzo się rozluźniają. Psychologia mówi jeszcze o fazie dojrzałości, możemy docenić zalety naszych rodziców, ale i widzieć ich ciemne strony; możemy zrozumieć, dlaczego i za co ich kochamy. Czy w przypadku bohaterki dojrzałość nastąpiła, nie wiem, mocno wątpię. Nigdy z ojcem szczerze nie porozmawiała, a pod koniec jego życia, zupełnie się od niego odsunęła, z pewnością nie było to dla niego łatwe, bo żył i umarł samotnie. Myślę, że ta książka jest zbyt późną próbą oddania hołdu ojcu, który z pewnością bardzo kochał córkę, pokonywał wielkie trudności, samotnie ją wychowując, a nałóg pijaństwa z pewnością mu nie pomagał.

Tak naprawdę to książka o tym, jak trudno zdobyć się na szczerą, oczyszczającą rozmowę z własnym rodzicem, jak trudno nam powiedzieć jak bardzo ich kochamy, za co mamy do nich pretensje, a za co jesteśmy wdzięczni. A gdy to takiej rozmowy dojrzejemy, to często już jest za późno, nie ma ich na świecie. Możemy tylko za nimi tęsknić, i napisać wspomnienia...

Książka z pewnością przemówi do tych, których rodzice już odeszli, a jeśli wciąż żyją, jest apelem: „spieszcie się kochać ludzi, tak szybko odchodzą.”