Spotkajmy się, zanim przyjdzie zima recenzja

Zbigniew Zborowski "Spotkajmy się zanim przyjdzie zima" Saga historyczna,

Czy podzielona na pół złota "zdobyczna" rosyjska moneta, której jedną część zachowuje dla siebie żołnierz powstania styczniowego Jan Młynarski, a drugą przekazuje ukochanej Oleńce Zaporewicz, z którą jest już po słowie, a która z tęsknotą na niego czeka, stanie się przynoszącym szczęście talizmanem, czy może będzie naznaczającyc życie utrapieniem każdego, w czyje ręce trafi? I czy możliwe będzie spotkanie w przyszłości dwojga właścicieli tychże połówek oraz szczęśliwe ich połączenie?

Dałam się ponieść bez reszty opowiedzianej przez autora epickiej historii, dwóch a nawet trzech rodów, Zaporewiczów których protoplastką jest Oleńka Zaporewicz, Młynarskich, z Janem Młynarskim na czele oraz rodziny de Ville, odgrywającej w tym wypadku rolę czarnego charakteru, której dalsze pokolenia związane będą ze Stanisławem de Ville. Tę trójkę wielka historia rozrzuci pod koniec powstania styczniowego po całej Europie. Jakie będą ich dalsze losy? Czy kiedykolwiek jeszcze się spotkają?

Zbigniew Zborowski konstruuje opowieść w dwóch płaszczyznach czasowych, odnosząc ją do współczesnych losów dość tajemniczej Moniki Wilczyńskiej, która w poszukiwaniu swojej tożsamości, w pewnym momencie staje się bohaterką sprawy kryminalnej i której losy zapewne w jakiś sposób muszą łączyć się z historią trójki bohaterów. Tym natomiast, a następnie ich potomkom, towarzyszymy w przeszłości, stając się jednocześnie świadkami ich życia. Rozrzuceni po całej Europie niejednokrotnie staną się uczestnikami ważnych wydarzeń historycznych, zostaną zmuszeni do odnajdywania się w całkiem nowej sytuacji, będą igrać z życiem, losem, wystawiając się na niebezpieczeństwo. Doświadczą biedy i bogactwa, będą wykluczeni, ale też piąć się będą po szczeblach drabiny społecznej. Źli będą mogli stać się tymi dobrymi i odwrotnie. Oni, a potem ich potomkowie, bo opowiadana w części dotyczącej przeszłości historia kończy się na roku 1944.

Chciałabym zwrócić uwagę na dwie rzeczy, które szczególnie mi się podobały. Pierwszą jest umiejętne balansowanie przez autora wybranymi wydarzeniami historycznymi, które powoduje, że czytelnik nie czuje się przytłoczony ich ilością, a zarazem ich ciąg przyczynowo-skutkowy jest doskonałe zachowany. I druga rzecz, to doskonałe przenikanie się bohaterów, ich wspólne spotkania w przestrzeni europejskiej. Okazuje się, że chociaż o tym nie wiedzą, często pojawiają się obok siebie, mijają się, a pomiędzy nimi krążą tajemnicze dwie połówki monety.

Oleńka, Elwira, Zosia to imiona występujących w powieści kobiet, a zarazem tytuły kolejnych rozdziałów. Co i czy w ogóle mają coś wspólnego ze współczesną Moniką? Tego prawdopodobnie dowiemy się w kolejnej części przepełnionej historią i pełnej tajemnic sagi, ponieważ póki co autor wszelkie ich powiązania, o ile takowe będą, trzyma w tajemnicy. Ja, w każdym razie, jestem ogromnie ciekawa jej rozwiązania.