Piwonia, niemowa, głosy recenzja

Pierwszy raz spotkałam się z tak specyficznym językiem, stylem, ta książka jest po prostu inna niż wszystkie, napisana z niebywałym poczuciem humoru. Początkowo czytało mi się ją dosyć opornie, nie mogłam się przyzwyczaić do dziwnego języka narratora, nie rozumiałam o czym on mówi. Im dalej byłam, im bardziej zagłębiałam się w poszczególnych stronach lektury, tym bardziej mi się ona podobała, byłam ciekawa co dalej. W rezultacie skończyłam ją czytać szybciej niż mogłabym się spodziewać i byłam mile zaskoczona zakończeniem, gdyż za nic w świecie nie powiedziałabym, że będzie akurat takie.
Autor przenosi nas w czasy powojenne, w lata pięćdziesiąte, niełatwe, skomplikowane. Dodatkowo mamy tu morderstwo, które czyni z tej książki dosyć zaskakujący i specyficzny rodzaj kryminału. Poznajemy tytułową Piwonię, właściwie Iwonę bodajże, jednak nikt nie pamięta, że tak miała na imię, to ona prowadzi śledztwo w sprawie wspomnianej przeze mnie zbrodni.
Zapewne drugiej takiej książki, takim stylem i językiem napisanej nie ma jak na razie, co moim zdaniem jest jej dużym walorem i fenomenem. Pisarz zatem powinien być przez nas doceniony i powinniśmy, chociażby z ciekawości, sięgnąć po ten tytuł, a jak już zaczniemy czytać, na pewno skończymy i będziemy zadowoleni z tego, że mogliśmy zapoznać się z tą książką.