Spalona róża recenzja

Anna Walczak lat 14 …. przeczytałam na okładce i pomyślałam sobie, że wydawca się pomyliło. Mam syna w Jej wieku i zdaje sobie sprawę jak trudny to okres w życiu młodego człowieka, poza tym zmagam się od paru ładnych lat z alergią mojego syna na słowo pisane a tutaj taka niespodzianka 14sto latka napisała książkę. Od razu wzięłam się za czytanie przepełniona przede wszystkim wielką ciekawością.

Medison Carpen i Daniel Broogins to bohaterowie „Spalonej róży”. Ona dziewczyna z tzw. rodziny patologicznej. Ojciec alkoholik, który niejednokrotnie pokazuje córce swoją siłę i władzę. Matka uciekła parę lat temu z wujkiem pozostawiając swoje dotychczasowe życie. On chłopak z tzw. dobrego domu, bogaty, z ustabilizowaną pozycją zawodową, dzięki której mógł spokojnie żyć, stać go było na bardzo wiele.

W dość nietypowych okolicznościach losy tej dwójki zaczynają się ze sobą splatać. Daniel założył się ze swoim przyjaciele, że weźmie ślub. Niechcący o owym zakładzie usłyszała Medison, która postanawia wykorzystać znajomość z Brooginsem z lat szkolnych. Proponuje mu układ doskonały ożeni się z nim. On wygra zakład a ona będzie sobie spokojnie żyła z dala od swojej przeszłości, bezpiecznie i dostatnie. Nie trudno zgadnąć, że propozycja okazała się bardzo kusząca tym bardziej, że w grę wchodziła pokaźna sumka pieniędzy.

W tym momencie zaczyna się akcja całej książki. Możemy w niej poczuć smak romansu i tragedii, delikatnie wplatają się wątki z kryminału. Autorka pomimo swojego bardzo młodego wieku potrafi zagrać na emocjach czytelnika. Budzi zarówno ciekawość jak i złość, następnie rozczula i oplata nas poczuciem troski i współczucia. Wszystkie postacie, miejsca, zdarzenia kreowane są z niesamowitą dokładnością, dzięki czemu czytelnik wczuwa się w całą historię jeszcze bardziej i jeszcze mocniej wszystko przeżywa.
Jedynym mankamentem, o jakim muszę wspomnieć jest ciągle pojawiający się kolor czarny. Na początku nie zwracałam na niego uwagi, ale po pewnym czasie ta czerń zaczęła mnie po prostu przytłaczać.

Niesamowita mieszanka literacka budząca ciekawe reakcje, którą serdecznie polecam przede wszystkim kobietom szukającym literatury miłej i przyjemnej, ale nieprzepełnionej banałem. Książkę czyta się w tempie expres, szybka akcja nie pozwala na oddech. Na ostatnie strony proponuję znaleźć ciche i spokojne miejsce, ponieważ autorka nie ma już tutaj „litości” dla emocji czytelnika.
Wielkie ukłony w stronę wydawnictwa Novae Res przede wszystkim za dopasowanie okładki do treści całej książki, a także moje prywatne podziękowania za przesłanie mi egzemplarza do recenzji.



Recenzja została także zamieszczona na moim blogu http://tajemnica33.blogspot.com/