Spadkobierca recenzja

 Niespodziewane otrzymanie informacji, że zostało się spadkobiercą zamożnej i wpływowej osoby może przyprawić o zawrót głowy. Szok i niedowierzanie. Często osoby po otrzymaniu takiej informacji diametralnie się zmieniają. Zaczyna się dla nich liczyć tylko majątek i władza. Przewraca im się w głowach, i to na poważnie. Oczywiście, nie jest to reguła. Ale czy bohaterowi powieści Spodkobiercy Susan Anne Mason informacja, że został spadkobiercą wpływowego lorda zaszumiała w głowie? Czy z biednego parobka stał się nagle bogatym dziedzicem? Czy można przejść obojętnie obok tak wielkiego bogactwa i je zignorować? Wszystko zależy od tego, jakimi wartościami człowiek kieruje się w życiu i co ma dla niego największe znaczenie. 
 Nolan Price w jednej chwili z biednego chłopca, stał się nagle spadkobiercą lorda, po tym, jak matka na łożu śmierci wyjawiła mu informację, kto jest jego prawdziwym ojcem. Niedowierzaniom chłopca, jak i samego lorda nie było końca. Oczywiście ojciec nie mógł zaakceptować tej prawdy i długo nie chciał się z nią pogodzić. A na dodatek syn zakochał się w Hannah, służącej, ubogiej i prostej dziewczynie. Mezalians nie do zaakceptowania. Ojciec – po własnych traumatycznych przeżyciach w przeszłości - stara się za wszelką cenę rozdzielić młodych, ich droga do wspólnej przyszłości stała się bardzo wyboista i z ostrymi zakrętami. Jednak nieustannie mnożone przeszkody tylko zbliżyły młodych do siebie i utwierdzały jeszcze bardziej w ich młodzieńczej miłości. Ale jak długo można wytrzymać, gdy wszyscy sprzysięgają się przeciwko tobie? Gdy na każdym kroku czujesz wrogość i brak szacunku? Jesteś poniewierany i traktowany jako niepotrzebny? 
 Spodkobierca to wielce ciepła i serdeczna powieść, balsam dla ducha. Pokazuje, jak wielką siłę i moc sprawiania cudów i rzeczy niemożliwych ma miłość, jak potrafi zmienić człowieka, oczywiście na lepsze. Ona jest nie do pokonania, a w parze z wiarą w Pana jest orężem do walki ze złem tego świata. Z każdej strony tej cudnej powieści bije spokój, wytrwałość, ukojenie i wrażliwość. Nawet niewierni – z uwagi na wiecznie zamglony widok – potrafią ujrzeć Pana i docenić jego dobro. Pan Bóg jest przy każdym, nawet jak tego nie odczuwamy, on opiekuję się nami i prowadzi do lepszego i spokojniejszego życia. Jest tylko jeden warunek, trzeba Mu zaufać, a On nas nie zostawi w potrzebie. 

 Ta powieść ma dar zmienienia ludzi, daje siłę do walki z przeciwnościami losu, nawet jeżeli są to nasi najbliżsi. Napełnia każdego wiarą, spokojem i nadzieją, że nie ma rzeczy niemożliwych. Mobilizuje do realizacji własnych marzeń i pragnień, nawet jeżeli na drodze spotykamy przeszkody. Należy pamiętać, że je zawsze można ominąć, tylko czasami trzeba wielkiej odwagi i wytrwałości. 
 Ta książka to świetlany drogowskaz na przyszłe radosne życie. Wiara czyni cuda, nadzieja umiera zawsze ostatnia, a miłość przenosi góry. Taka refleksja krystalizuje się po lekturze Spadkobiercy.
 Autorka w znakomity sposób buduje napięcie i emocje, one są na każdym kroku i nie opuszczają nas nawet na moment. Bohaterowie to ludzie zmagający się zarówno z przeszłości, zazwyczaj bardzo trudną i traumatyczną, ale też odważnie walczący o swoją przyszłość. W rodzinie tkwi wielka siła, nikt nie jest w stanie przerwać więzów rodzinnych, jeżeli tylko Bóg żyje pośród nich. 
 Książkę czyta się z wypiekami na twarzy. Stopniowanie emocji sprawia, że teraz i już musimy wiedzieć, jak potoczą się losy bohaterów. Wiadomo, nigdy nie da się jednoznacznie określić, jakie rozwiązanie zaplanowała autorka. Ale zakończenie ukoi każde serce i napełni nadzieją, że warto pielęgnować miłość i uczucie do drugiej osoby, gdyż miłość dodaje skrzydeł i wznosi nad ponad wszystko co czasowe i ziemskie. 
 Polecam gorąco i szczerze, piękna, z mocą sprawiania dobra i skłaniająca do refleksji, a może nawet jakichś głębszych i odważniejszych zmian w naszym życiu.