Obudź mnie zanim umrę recenzja

"Dwie osobowości, które żyją we mnie, zaczynają się kłócić, ale ja po prostu opadam z sił."

Chicago.

Jedna z najlepszych śledczych Rosalie Evans, boryka się z niewyjaśnionym snami, a raczej koszmarami, które niefortunnie okazują się być przepowiednią nadchodzących zbrodni. Czy aby na pewno? A może to tylko reakcja organizmu na ogromne ilości alkoholu i leków?
Co jest prawdą? Gdzie zaciera się granicą między rzeczywistością, a marą, czy jest szansa na rozwikłanie zagadki i dojście do celu?

" Obudź mnie zanim umrę " to debiutancka powieść Aleksandry Jonasz, będąca zarazem pierwszą częścią trylogii. Książka jest bardzo niepozorna, cieniutka, stron w niej nie za wiele, ale to jaki ładunek zawiera jest niesamowite. Akcja pędzi non stop, nie ma czasu zastanowić się i złapać oddech, bo już pojawiają się kolejne tropy, kolejne pokrecone, ale jakże realne sny. Fabuła jest zaskakująca, opisy zbrodni bardzo dosadne, a sam pomysł oryginalny. I kiedy ta rozpędzona machina pcha czytelnika coraz dalej, wydawać by się mogło coraz bliżej rozwiązania sprawy, nagle treść się kończy.
Ale jak to? Koniec? Już? Bez wyjaśnienia choćby najmniejszego tropu? I co ja teraz mam że sobą począć? Tyle tropów, poszlak, a wciąż nie jesteśmy bliżej celu?

Poczułam się rozczarowana, że przeczytałam i dalej nic nie wiem. Na szczęście nie musiałam długo czekać, bo w zanadrzu czekała druga część, więc mogłam od razu przejść do ataku i zaspokoić swoją ciekawość. Książka jest świetna, wciągająca jak wir, bez szans na złapanie oddechu. I nie czyta się jej ekspresowo tylko z powodu niewielkiej ilości stron, ale przede wszystkim zaskakującej i interesującej treści. Warto po nią sięgnąć, ale ostrzegam - nie róbcie tego bez posiadania kolejnej części 😉 Oczywiście jeśli tak jak ja nie lubicie czekać na rozwiązanie zagadki kryminalnej i odkrycie sprawcy, który zakłóca porządek miejskich ulic.

"Mimo deszczu obmywającego nasze sylwetki, widok zwłok jest wystarczająco okropny, żeby powodować uczucie nieczystości w człowieku."