Snując zmierzch recenzja

„Snując Zmierzch” to całkiem fajna lektura. Taka z gatunku łatwa, miła i przyjemna. W tej części Maia musi zmierzyć się z konsekwencjami decyzji, jakie podjęła w pierwszym tomie. Musi stoczyć dwie bitwy. Pierwszą o ocalenie swojego kraju i bliskich. Drugą o ocalenie siebie, swojego człowieczeństwa. Przez całą książkę jesteśmy świadkami walki Mai z jej wewnętrznym demonem, który próbuje przejąć nad nią kontrolę. Dużym plusem książki jest opis Mai, jej przemyśleń i uczuć. Wprowadza to momentami trochę przygnębiający nastrój, ale dzięki temu zdajemy sobie sprawę z powagi jej sytuacji, z tym jak demon na nią wpływa. Na plus możemy też zaliczyć przyspieszenie fabuły, jest pełna akcji i wydarzeń. Właściwie ciągle coś się dzieje. Czasami aż za szybko przeskakujemy z jednego wydarzenia na drugie, sprawia to, że nie do końca zdajemy sobie sprawę z powagi sytuacji. Ale za to nie możemy narzekać na nudę.

Przyczepić można się do kreacji bohaterów. Maie poznajemy ze wszystkich stron, znamy jej mocne i słabe strony, wiemy co myśli. Niestety nie można tego powiedzieć o innych postaciach. Rola Edana, została sprowadzona do tła, do osoby do której może się przytulić nasza bohaterka. Gdzie ten charyzmatyczny i pełen pasji czarodziej? Moim zdaniem zmarnowano też potencjał Lady Sarnai. Można ją było pokazać jako osobę skomplikowaną, pełną przeciwności, rozdartą między miłość do ojca a obowiązek do ojczyzny. Dostajemy natomiast wyniosłą arystokratkę, której po prostu nie dało się polubić. Zakończenie też jest dość przewidywalne. Miałam nadzieję, że po tej całej walce wewnętrznej Mai dostaniemy coś wbijającego w fotel. A mamy baśniowy, cukierkowy koniec, jakby pisany naprędce, bo historię trzeba było jakoś zakończyć.

Ogólnie dobrze bawiłam się przy tej książce, czyta się ją szybko. Styl autorki jest prosty i przyjemny, strony same lecą do przodu. Pomysł na fabułę też był ciekawy. Książka nie jest wprawdzie pozbawiona wad, ale nie wymagałam tego od niej, chciałam się tylko miło spędzić czas, a to się udało.