Panna z Bajki recenzja

Gdy pojawiła się zapowiedź "Panny z bajki" ogłoszona jako powrót Katarzyny Michalak po długiej przerwie wiedziałam, że będę chciała ją przeczytać. Mam za sobą już kilkanaście książek autorki i to co mnie do nich zawsze przyciągało, to przekaz emocji. Zastanawiałam się jaka będzie ta najnowsza historia, czym autorka mnie zaskoczy tym razem.

Trzy przyjaciółki znające się od piaskownicy, spokojny azyl w postaci małego domku gdzieś na końcu wsi, przeszłość, która rujnuje pragnienia i łamie serce oraz teraźniejszość, w której marzenia mają szansę się spełnić. W takich słowach bardzo ogólnie określiłabym zarys fabuły, z której mogłaby narodzić się interesująca i piękna opowieść, gdzie nic nie jest takim, jakim się wydaje.

Niestety, muszę ze smutkiem stwierdzić, że "Panna z bajki" właściwie niczym mnie nie zaskoczyła. Nie znalazłam w niej także tych emocji, do których Katarzyna Michalak zdążyła mnie już przyzwyczaić. Pomysł na opowieść wydał mi się bardzo sympatyczny i mający naprawdę spory potencjał. Z tego co pamiętam autorka do tej pory nie zaglądała za kulisy filmowego światka, więc myślałam sobie, że będzie się działo... Szkoda, że temat został potraktowany tak płytko i pobieżnie i ograniczył się jedynie do aspektu romansów na planie. Hania pisząca scenariusze do szuflady, Magda będąca asystentką reżysera i Lenka marząca o zostaniu wizażystką mogły stworzyć naprawdę idealny team, a tymczasem ich rola ograniczyła się tylko i wyłącznie do sercowych epizodów z mężczyznami z serialu. Potem następowało wzajemne pocieszanie się po zdradzie i kilkukrotne leczenie złamanego serca. Bo warto zaznaczyć, że w tym przypadku nie działała złota zasada mówiąca o tym, że "nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki". Wyszło to strasznie infantylnie, naiwnie i słabo. Prawdę mówiąc, po tak nakreślonych relacjach można się zupełnie zrazić do związków, a tego chyba nikt by nie chciał.

Pani Katarzyna nigdy nie była mistrzynią stylu i języka, ale jakoś wcześniej aż tak mnie to nie raziło. Tutaj natomiast drażniły mnie te wszystkie niespójne wypowiedzi, zdania złożone z wtrąconymi równoważnikami zakończonymi wykrzyknikiem i przecinkiem, po którym następowała dalsza część zdania. Przez takie kombinacje do wypowiedzi wkrada się chaos. Pomijam już potoczny język, któremu daleko do literackiego, bo ten aspekt jakoś udało mi się zaakceptować czytając poprzednie książki autorki. No i gdzie są emocje?...

Po tylu niepochlebnych zdaniach zastanawiam się co jeszcze zapisałabym na plus "Pannie z bajki"...
Po pierwsze... okładka, na którą bardzo miło się spogląda i która na pewno jest w typie powieści Katarzyny Michalak. Po drugie... całkiem fajnie został oddany klimat małego wiejskiego domku - bezpiecznej przystani dla bohaterek. Mimo, że jest to chatka na odludziu, w otoczeniu lasu, chętnie bym w niej zamieszkała. Bajka podobnie jak Poziomka, Jagódka, czy Wiśniowy Dworek po prostu coś w sobie ma. I po trzecie... gdzieś w tym gąszczu dziwnych stwierdzeń odnalazłam i wynotowałam sobie krótki, ale bardzo prawdziwy cytat, który zapadł mi szczególnie w pamięć:

"Są ludzie, po których warto rozpaczać. Są też tacy, których odejście przyjmujemy z ulgą. I to oni są podli, a nie my niewdzięczni."

Przykro mi, że "Panna z Bajki" tak bardzo odstaje od znanych i lubianych powieści autorki. Pamiętam te emocjonujące1 wieczory, kiedy zarywałam nockę aby poznać wreszcie zakończenie. Tym razem tak się nie stało. Nawet zakończenie wydało mi się przewidywalne i nijakie. A szkoda...