Rebeka recenzja

„Śniło mi się tej nocy, że znowu byłam w Manderley” – to chyba już kultowe zdanie z tej powieści. W pewnym sensie ja także wybrałam się do Manderley. Chciałam obejrzeć netflixową adaptację „Rebeki”, ale ponieważ książkę czytałam jeszcze w czasach licealnych, czyli więcej niż dawno, więc nieco odkurzyłam moją biblioteczkę i wydobyłam z niej stare wydanie książki Daphne du Maurier. W myśl zasady „najpierw książka, potem film” postanowiłam jeszcze raz przeczytać powieść. Pamiętam, że wtedy, wiele lat temu, książka mnie zachwyciła. Jak jest teraz, po latach?

To klasyk, więc fabułę zna chyba każdy. Dla przypomnienia powiem tylko, że skromna dziewczyna do towarzystwa poznaje zamożnego Maxima de Wintera, który jest wdowcem. Po krótkiej i namiętnej znajomości mężczyzna proponuje jej małżeństwo i zabiera do rodzinnej posiadłości Manderley. W przepięknym domostwie unosi się ciągle duch byłej żony de Wintera, Rebeki, która zginęła, tonąc w jachcie. Wspomnienie Rebeki jest na tyle silnie zakorzenione w mieszkańcach pałacu, że nowa, młoda żona nie jest w stanie rozwinąć skrzydeł, a ponadto świeżo poślubiony małżonek staje się zupełnie innym człowiek niż z czasów, gdy go poznała. Rządząca w domu twardą ręką pani Danvers, w przeszłości powiernica i przyjaciółka Rebeki, podsyca w mieszkańcach wspomnienie o Rebece. Nowa pani de Winter, osamotniona i pozbawiona wsparcia postanawia na własną rękę dowiedzieć się kim naprawdę była Rebeka i jak wyglądało poprzednie małżeństwo Maxima. Gdzie doprowadzi ją to, co odkryje? Myślę, że z grubsza każdy wie, jak to będzie.

Przyznaję, że po latach mój odbiór tej książki niewiele się zmienił. Fabuła działa na wyobraźnię, cały czas mamy atmosferę niepokoju, do tego mroczne charaktery postaci i surowy, przygnębiający klimat. Doskonale odmalowane rysy psychologiczne postaci, szczególnie młodej pani de Winter, kobiety niemal infantylnej, poszukującej aprobaty i sympatii, nie znającej się na niczym, nawet trochę zahukanej i zdominowanej. W trakcie fabuły bohaterka się zmienia, porzuca spolegliwość i zaczyna walczyć o swoją pozycję, o miłość męża i dotarcie do prawdy.

Dla tych, co nie lubią przydługich opisów książka może być nudnawa.

Jedynym mankamentem powieści (na który nie zwróciłam uwagi wiele lat temu) jest narracja pierwszoosobowa, za którą obecnie nie przepadam. Ale widocznie nie można mieć wszystkiego :)

O ile książka jest fenomenalna i nie starzeje się ani trochę, o tyle adaptacja Netflixa pozostawia wiele do życzenia. Ale nie o filmach tu mowa.