Śnieżna siostra recenzja

Maja Lunde "Śnieżna Siostra".

Opowieść Juliana, dziesięcioletniego chłopca, który w swoim dość krótkim życiu spotkał już wiele smutku i niesprawiedliwości. Stracił ukochaną starszą siostrę. Stracił więź z rodzicami i młodszą siostrą. I w końcu stracił cząstkę samego siebie... I wszystko nagle się zaczyna zmieniać. W chwili, gdy nieoczekiwanie w jego życiu zjawia się Hedvig. Rudowłosa dziewczynka, z piegami na nosie. Jego rówieśniczka... Hedvig sprawia, że Julian zaczyna zastanawiać się nad dotychczasowym życiem. Zaczyna martwić się atmosferą,  raczej brakiem atmosfery świątecznej. Zaczyna mu przeszkadzać obojętność i milczenie najbliższych. Chce coś zmienić. I dzięki Hedvig może to zrobić. Kim jest jednak Hedvig? Dlaczego ma swoje tajemnice? I dlaczego tak bardzo chce je ukryć przed nowym przyjacielem? 

Wspaniała, ciepła, pełna emocji powieść. Bardzo krótka, ale dająca kopa moralnego, jak żadna inna... pięknie skomponowana, pełna cudów i magii. Smutku okrzesanego chwilami wspomnień przepełnionych radością. 

Brakuje słów. Po prostu... każdy, naprawdę każdy powinien sięgnąć po tę pozycję. Nie tylko w okresie świątecznym. Pomimo magii Świąt, książka jest do głębi pouczająca. Przypomina o tym, co jest najważniejsze. Przypomina o tym, że czas nie leczy ran. On nie ma ich leczyć. Czas przyzwyczaja nas do nowego życia. Bo gdy jedno się kończy, coś drugiego się zaczyna. Coś się zmienia. Nie tylko na zewnątrz... przede wszystkim zmieniamy się my. Bo gdy tracimy coś lub kogoś ważnego, tracimy też cząstkę siebie. I tylko od nas zależy, czy tą cząstkę będziemy chcieli w jakiś sposób odbudować, czy może zmienimy ją w coś innego, nowego. 

Śnieżna Siostra skradła moje serce. Cieszę się, że właśnie nią zamykam rok 2019. Bo dziś choćbym chciała, nie dam rady skupić się na innej książkę... Śnieżna Siostra to coś więcej, niż krótka opowieść. O wiele więcej...