Święty Wrocław recenzja

Wrocław jakoś nie ma szczęścia do literatury. A to Krajewski, który "koloryt lokalny" wprowadza mechanicznie wodząc palcem po przedwojennej mapie, a to Orbitowski, który umieszcza swój nibyhorror we wrocławskim blokowisku na Różance, czyli nigdzie, bo blokowiska wszędzie są takie same. Może o to chodziło, że wrocławskie osiedla wydają się szanownemu autorowi idealnie nijakie? Bo żadnego sensownego uzasadnienia, dlaczego anomalia zwana Świętym Wrocławiem zagnieździła się akurat we Wrocławiu, czytelnik się nie doczeka.
W każdym razie pewnego dnia mieszkańcy jednego z bloków na Polance (część osiedla Różanka) odkrywają, że pod niewinnie wyglądającymi tynkami ściany ich mieszkań zbudowane są z czarnej, wydzielającej ciepło, wibrującej substancji. Ogarnia ich szał, zdrapują tynki i zrywają posadzki, by odsłonić jak najwięcej Świętego Wrocławia, przestają chodzić do pracy czy szkoły i wkrótce jakikolwiek kontakt się urywa. Na Polankę ciągną wariaci i koty. Dzielnica zostaje otoczona przez policję, a wokół zaczyna się tworzyć ni to zbiorowy obłęd, ni to kult, z obowiązkowym szalonym prorokiem Adamem. Wyznawcy, którym udało się przedrzeć przez zapory, przepadają w posępnej, czarnej dzielnicy bez wieści. Reszta miasta próbuje przez jakiś czas ignorować ten wrzód na swoim ciele, ale w końcu dojdzie do eskalacji konfliktu.
Brzmi nieźle i tak mi się na początku wydawało, ale historia grzęźnie w indywidualnych wątkach postaci, które wszystkie są w jakiś sposób skrzywione, niekompletne, zranione i niestety, pozbawione jakichkolwiek cech, które mogłyby mnie skłonić do przejmowania się ich losem. Może miała to być satyra na Polskę, czy na społeczeństwo dolnośląskiej prowincjonalnej metropolii, głupie, zdemoralizowane, zapite i żałośnie kombinujące, jak wyjść na swoje. Może. Ale jest to nużące jak ten deszcz, który w powieści miesiącami spada na wrocławskie ulice. Co za różnica, czy Tomasz i Michał odnajdą córkę i ukochaną? A co mnie to obchodzi? Ani oni, ani ona niczym nie zasłużyli na moją sympatię.
Dodajmy do tego irytującego narratora, który bredzi coś o ptakach i dzikach i zastanawia się, po co pisze to, co pisze. Opisuje postaci ni to z wnętrza ich umysłów, ni to z zewnątrz, ni to z jakiegoś dziwnego bezczasu, w którym trwa.
Był w tej historii jakiś potencjał, ale zwiądł. Miało być (chyba?) strasznie, jest nudno i bez sensu.