Smętarz dla zwierzaków recenzja

Ile byście dali, aby wskrzesić ukochaną, zmarłą osobę? Tęsknota na zawsze pozostaje, a ból wywołany żałobą, nigdy nie odchodzi.
Jedna osoba kilkadziesiąt lat temu miała taką możliwość. I z niej skorzystała. Pragnął odzyskać, tylko swojego syna poległego na wojnie. Nie miał pojęcia, że za powrót własnego dziecka, zapłaci tak dużą cenę. Bo ukochany syn nigdy nie powrócił zza grobu; jego miejsce zajęło monstrum.

Nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. Inni wychwali pod niebiosa „Cmętarz zwieżąt”, a jeszcze inni ostro krytykowali. Do lektury podeszłam, więc z obawą, ale także z ekscytacją, jaka mi towarzyszy, kiedy sięgam po którąkolwiek książkę Kinga.

Muszę się wam do czegoś przyznać. Temat śmierci interesuje wszystkich ludzi, ktoś pomyśli: „wow, też mi nowina”, ale ja od dziecka miałam lekkiego hopla na tym punkcie. Wręcz nienormalnie. Bo zamiast bawić się lalkami czy kochać się w chłopcach z boysbandów, wolałam czytać o potwornościach. Wiem, wiem, jestem czubkiem. Z czasem odkryłam literaturę kryminalną, i to jak świetnie odnajduję się w tej chorej fikcji. Więc ta powieść, jest tym wszystkim, czego moja dusza mogła, tylko zapragnąć.

Świetnie zarysowane postacie, idealnie odtworzone myśli bohaterów przeżywających żałobę – to zdecydowanie nie jest lukrowana bajeczka dla wrażliwych. Nie oszukujmy się, to nie film, gdzie ludzie robią wszystko, jak należy. To właśnie kocham w powieściach pana Kinga; ten realizm, który tak świetnie odzwierciedla nasze człowieczeństwo.

Pomimo tematu, który w historii bardzo mnie zaintrygował, i pomimo tych całych pieśni pochwalnych, po pewnym czasie, zwłaszcza jak czyta się w krótkim czasie, ma się serdecznie dość głównego bohatera. Z sympatii przetworzyłam moje uczucia do nienawiści. Miałam serdecznie dość tej sflaczałej ryby; i przepraszam za stwierdzenie, ale taka jest prawda.