Kruki recenzja

"Kruki" to drugi tom po "Wiedmie", poświęcony przygodom wiedźmy Biwii. W pierwszym tomie Biwia uczyła się sztuki i wiedzy magicznej, pożegnała dwóch kochanków, była trochę zagubiona i niepewna, a przy tym dość naiwna.

W "Krukach" Biwia już jest bardziej pewna siebie, wie co i jak ma robić, wie, czego chce. Powoli zaczyna stawać się zawistna i nerwowa i zdarza jej się wykorzystać magiczną wiedzę by szkodzić ludziom lub mścić się. W końcu samotność mało komu wychodzi na dobre. Czy opamięta się i wróci na dobrą ścieżkę? Czy poniesie konsekwencje swoich czynów? Jakie znaczenie mają kruki, które całymi chmarami krążą nad Przemyślem? Na pewno chcą ludziom coś przekazać, jednak czy mieszkańcy Przemyśla zdążą odczytać wiadomość na czas? Bo taka ilość kruków nie wróży nic dobrego.... Biwia będzie musiała odnowić kontakt ze swoim bratem bliźniakiem, który, opętany przez biesa, zamordował jej ukochanego, czy da radę wybaczyć i zapomnieć? A może to on powinien jej wybaczyć, że pragnęła go zabić? Czy będą umieli spojrzeć sobie w oczy? W tej części pojawią się upiry, utopce i inne demony, a wiedźmy będą musiały stawić im czoła. Do tego dojdzie walka z wrogim ludem. Akcji na pewno nie zabraknie.

Biwia dojrzalsza i bardziej pewna siebie bardziej mi się podoba, jednak trochę irytuje to, że zawsze jest w centrum uwagi, taka trochę wiedźmia super woman. W sumie jest to powieść o niej ze słowiańskimi wierzeniami i obyczajami w tle. Autorka napisała ją w ciekawy sposób, gdyż narracja prowadzona jest w języku współczesnym, natomiast dialogi - w staropolskim. Dzięki takiemu przemieszaniu duża ilość archaizmów w tekście nie przytłacza czytelnika. Myślę, że jeśli ktoś polubił Biwię w pierwszej części to będzie zadowolony z tej części, bo stylistycznie i klimatycznie są ze sobą mocno powiązane i trzymają poziom, a rozwój Biwii na przestrzeni czasu dodaje wszystkiemu realizmu. Natomiast nie jest to seria, którą można zacząć od drugiej części i wszystko rozumieć, w tym przypadku kolejność ma znaczenie.