Zatoka milczenia recenzja

Przyjaciel Caleba, Gary, zostaje brutalnie zamordowany. Wyrzuty sumienia sprawiają, że Caleb postanawia poprowadzić własne śledztwo. Jednak jest kłopot – jest niesłyszący. Źle odczytane słowa z ruchu warg mogą prowadzić do problemów. Szybko odkrywa, że jemu i jego bliskim grozi poważne niebezpieczeństwo.
Już od samego początku zostajemy wrzuceni w środek akcji. Na ogół nie mam nic przeciwko takim zagraniom, jednak tu autorka prowadziła akcje tak chaotycznie, że co moment się gubiłam.
Chciałabym powiedzieć, że dalej ten problem znika, lecz nie mogę tego zrobić. Im dalej w książkę, tym większy chaos. Było tak przez to, że autorka zwleka z udzieleniem informacji o śledztwie. Innym powodem jest zbyt szybkie tempo akcji.
Jednak najważniejszym twórcą chaosu jest mała ilość informacji o bohaterach. Przykład? Długo nie miałam pewności, czy Gaz i Gary to ta sama osoba (tak, ta sama). Myliłam z sobą policjantów. A można było temu łatwo zaradzić, gdyby lepiej zarysowano ich sylwetki.
A jak autorce poszło z postaciami, o których wiemy trochę więcej? Tu już było trochę lepiej. Podobało mi się ukazanie postaci Caleba jako osoby niesłyszącej. Widać, że autorka odrobiła pracę domową na ten temat. Ale mimo wszystko nie mogę powiedzieć, że go polubiłam. Caleb zachowywał się jak paranoik. Jego zachowanie było uzasadnione późniejszymi wydarzeniami, ale brakowało mi reakcji otoczenia.
Co jeszcze mi się nie podobało? Rozwiązanie zagadki. Samo w sobie nie było złe, ale przez to, że wiemy mało o bohaterach, nie robi wrażenia. Po prostu było.
A potem przyszło zakończenie, które było złe. Autorka jakby sobie przypomniała na ostatnich stronach, że musi rozwiązać przecież wszystkie wątki. Więc dostajemy tam większy tłok od tego panującego na polskich plażach.
Ale dobra, książka nie była tak całkiem zła. Jak już wspomniałam – podobał mi się sposób ukazania Caleba. Nie można też narzekać na to, że czyta się długo, bo książka zaciekawia. Jednak najbardziej podobał mi się sposób ukazania dynamizmu przez autorkę. Przypominał myśli krążące po głowie. Urywane zdania, wpadanie na nowe pomysły, reakcje na nowe zdarzenia.
Nie ratuje to „Zatoki milczenia”, która wypada słabo. Nie polecam.