Kobieta na krawędzi recenzja

We współczesnym świecie już od najmłodszych lat życia uczą nas bycia dobrym, uczciwym, pomocnym… Wpajają współczucie, chęć niesienia pomocy i empatię. Skoro więc z założenia człowiek wychowywany jest by być dobrym, to skąd tyle zła na świecie? Skąd tyle cierpienia?

Książka Samanthy M. Bailey – „Kobieta na krawędzi” zaczyna się słowami: „Weź moje dziecko”. Te trzy krótkie wyrazy budzą niepokój. Jest on zdecydowanie uzasadniony, o czym czytelnik dowiaduje się śledząc tekst następnych stron, na których opisana jest tragiczna samobójcza śmierć tytułowej bohaterki.

Nicole, bo tak na imię ma samobójczyni, ma wszystko – piękny dom, karierę w dobrze prosperującej firmie „Oddech”, kochającego męża Grega i przepiękną, zdrową córeczkę Quinn. Skąd więc decyzja o podjęciu tak drastycznego kroku jakim jest odebranie sobie życia i uzależnienie swojej córki od zupełnie obcej kobiety?

Morgan ma 43 lata, jest owdowiałą pracownicą schroniska dla kobiet, która niesie ze sobą wielki bagaż życiowych doświadczeń. Pewnego dnia, niczego nieświadoma, staje oko w oko z roztrzęsioną, przestraszoną i zaniedbaną kobietą, która wpycha jej w ramiona niemowlę i nakazuje opiekować się nim, a potem sama wskakuje pod pociąg wjeżdżający właśnie na stację. Jak poradzi sobie z byciem świadkiem kolejnej śmierci? Nicole i Morgan to dwie z pozoru zupełnie inne osoby, które różni zupełnie wszystko. Jednak czy naprawdę tak jest?

Przeszłość odkrywa całkiem nową talię kart, w której na jaw wychodzi wiele sekretów, niedopowiedzeń i dziwnych zbiegów okoliczności. W ich wyniku Morgan z bycia naocznym świadkiem samobójstwa, staje się główną podejrzaną o zabójstwo. Dociekliwa detektyw Martinez najchętniej od razu wsadziłaby ją do więzienia, prawniczka Jessica pracuje zdecydowanie zbyt wolno nad oczyszczeniem swojej klientki z zarzutów. Doprowadza to do tego, że kobieta sama postanawia wziąć sprawy w swoje ręce. A to dopiero początek zawirowań…

Opowieść pisana jest z dwóch perspektyw – Morgan, która opowiada o tym, co dzieje się „tu i teraz oraz retrospekcji z życia Nicole, przedstawianych z perspektywy niezależnego trzecioosobowego narratora. Historia trzyma czytelnika w napięciu, a ostatnie 100 stron, to dosłownie jedno zaskoczenie, które goni drugie.

Język, którego używa autorka, jest prosty i często kolokwialny, co sprawia, że każdy łatwo przyswoi sobie tekst i szybko się w niego wciągnie. Minusem są nieliczne błędy logiczne (np. „kupiła (…) owoce i jabłka”), które jednak nie zaburzają koncepcji powieści i nie przeszkadzają w kontynuacji lektury.

„Kobieta na krawędzi” to świetny przykład thrillera psychologicznego i gorącego debiutu zbierającego fanów z różnych zakątków świata.