Siostra nocy recenzja

Przy „Siostrze Księżyca” pisałam, że książka ta ustrzegła się klątwy drugiego tomu. Była naprawdę dobra. Niestety nie mogę tego napisać o kolejnej, ostatniej części trylogii „Trzy Czarownice”. Przy tym tomie wracamy do poziomu „Siostry Gwiazd”, czyli dosyć średniego.

Nie będę pisać za dużo o fabule, aby nie psuć przyjemności z czytania tym, co jeszcze nie mieli okazji poznać poprzednich części. Mogę jedynie zdradzić, że po dramatycznych wydarzeniach kończących poprzedni tom, nasi bohaterowie są w coraz gorszej sytuacji i muszą jak najszybciej znaleźć sposób na pokonanie demonów. Zadają sobie też pytanie, kto jest wrogiem, a kto sprzymierzeńcem?

Zacznę może od plusów :) Książkę czyta się naprawdę dobrze. Styl autorki jest płynny i stron szybko ubywa. Bardzo podobał mi się też pomysł na wplecenie legend arturiańskich i przedstawienie ich w odmiennym świetle. Ukazanie relacji Ginewry i Lancelota z innej strony, pokazanie ich samotności i beznadziejności sytuacji, było bardzo interesującym spojrzeniem na tych legendarnych bohaterów. Ojczyzna demonów jako coś w rodzaju innego wymiaru, ukrytego świata, też było ciekawym rozwiązaniem. Ogólnie połączenie motywu czarownic, magów, demonów i duchów uważam za plus. Historia jest ciekawa, akcji mamy tu sporo, nie można się nudzić. Autorka zafundowała nam prawdziwy rollercoaster emocji, plot twistów i zwrotów akcji. Dobrze rozwiązany został tu też problem podróży w czasie.

Największym musem tej książki jest wysunięcie na pierwszy plan relacji miłosnych trzech sióstr, a głównie Vianne, bo to ciągle z jej perspektywy śledzimy przebieg wydarzeń. Miłosne perypetie czarownic są tak infantylne, dziwne i niedojrzałe, że aż głowa boli. Żadna z nich do końca nie wie, co chce. Podobnie zresztą jest z ich wybrankami. Mówią jedno, robią drugie, a wychodzi z tego jeszcze co innego. Do tego te ciągłe przemyślenia Vi na temat księcia. Wracamy do sytuacji z pierwszego tomu, myśli o nim w każdym momencie, nawet w najmniej odpowiednim. Jeszcze nie otrząsnęła się po odejściu Ezry, a już wzdycha do innego. No cóż, to pokazuje jej głębię uczuć do niego, a ponoć to była miłość jej życia….

Niestety zawiodłam się też na zakończeniu. Wprawdzie wszystkie wątki zostały ładnie pozamykane, nie zostajemy z żadnymi niedomówieniami, ale było tak lukrowane, że aż zęby cierpną. Normalnie dziwię się, że cukrzycy nie dostałam. Brakowało mi w nim dramatyzmu i jakiegoś pazura.

Ogólnie rzecz ujmując, pomysł i fabułę oceniam na plus. Gdyby jeszcze autorka nie skupiała się tak na wątku romantycznym, a relacje między bohaterami były bardziej dojrzałe, to wyszłoby tej serii tylko na korzyść.