Siostra księżyca recenzja

Często macie do czynienia z klątwą drugiego tomu? Bo mnie się już parę razy zdarzyło, że po rewelacyjnej pierwszej części, druga jest co najwyżej średnia. Na szczęście to nie grozi nam czytając serię „Trzy Czarownice”. Po pierwszym przeciętnym tomie, drugi „Siostra Księżyca”, jest naprawdę dobry.

Pierwszy tom serii kończy się w takim momencie, że koniecznie od razu trzeba sięgnąć po kolejny. Nie będę zdradzać za dużo z fabuły, by nie odebrać przyjemności czytania tym, co jeszcze nie mieli okazji sięgnąć po „Siostrę Gwiazd”. Napiszę tylko tyle, że z powodu nieprzewidzianych okoliczności siostry dostają się na dwór króla demonów. Tam, żeby przetrwać, każda podejmuje się innego zadania. Największy ciężar spoczywa na Vi. I to z jej perspektywy śledzimy przebieg wydarzeń. Trochę mnie to zdziwiło, bo sugerując się tytułem, myślałam, że tym razem główną bohaterką będzie kolejna z sióstr. Nadal jednak skupiamy się na najmłodszej, a reszta rodzeństwa jest delikatnie spychana na margines. A szkoda. Na szczęście Vi trochę dojrzewa, nie myśli już tylko o Ezrze, a bardziej koncentruje się na wykonaniu zadania. W tym nowym świecie siostry muszą radzić sobie z wieloma problemami – zdradą, dworskimi intrygami, spiskami, morderczymi demonami, a przede wszystkim ze własnym strachem. Stają też przed trudnym wyborem, ratować siebie czy świat?

Historia wciąga od pierwszych stron. Nie mogłam się od niej oderwać, dosłownie mnie pochłonęła. Jest tu sporo akcji, intryg dworskich i politycznych, poznajemy nowych bohaterów. Mamy również okazję lepiej zaznajomić się ze światem demonów. Autorka zgrabnie też wplotła w fabułę legendy arturiańskie i przedstawiła je w oryginalny sposób.

Styl pisarki jest lekki i płynny, czyta się to przyjemnie. Akcja płynie wartko, jest wciągająca. W tej historii nie ma w prawdzie niczego odkrywczego, powiela pewne motywy i schematy, ale jest to podane w taki sposób, że chce się tylko więcej i więcej.

A zakończenie? Jeśli końcówka pierwszego tomu wbiła Was w fotel, to ta wyrzuci Was z niego w kosmos. Emocje sięgają zenitu, od razu trzeba sięgnąć po ostatni tom.