Ludzie z mgły recenzja

„ Ludzie z mgły ” to niezwykły kryminał, którego klimat owija się wokół czytelnika.
Jest niepokojący. Wciągający i poruszający.
Owiany kokonem sinickiej mgły. Gęstej. Mrocznej. Tajemniczej.

Mgły, która przyciąga.
Mgły, która odpycha.
Ludzkie sekrety odkrywa.
Mlecznym całunem rzeczywistość przykrywa.
Ciarki na skórze wywołuje.
Uściskiem gęstego woalu przywołuje.
Mroczną legendą kusi: „ Ci, którzy z niej wyszli mówili, że spotkali tam to, co przeraża ich najbardziej ”.

Pamięć. Niepamięć. Wypaczone pojęcie macierzyństwa. Skrzywienie macierzyńskich uczuć. Cierpienie, trauma i strach dziecka. Rodzinna tajemnica. Przerażająca.

„ Ludzie z mgły ” to historia o przywarach ludzkich. O ludzkich wyborach. Strasznych, przerażających i trudnych. Ileż razy mówimy, że to świat jest zły. To nie zły jest świat. Świat to dar, piękno i azyl. Zły jest człowiek. Bo tylko on jest zdolny do zadawania cierpienia. Nawet najbliższej osobie.

„ Mgła sama w sobie nie jest w stanie nikogo skrzywdzić, w przeciwieństwie do ludzi. To ich należy się obawiać ”.

Ginie dziewczyna. Czyjaś córka, siostra, znajoma. Wchodzi w mgłę, w rozkoszną biel, która jest nierozerwalnym elementem małomiasteczkowej mentalności. Mała miejscowość, a duże kłamstwa. Sekrety. Dbanie o opinie innych. Nieważne jak wygląda prawda. Ważne, by źle nie mówili.

- ” On musi wiedzieć - upierała się. - Musi wiedzieć, że jego córka nigdy nie wróci ”.
A oni czekają. Choć nadziei już brak.

” Ludzie z mgły ” to kryminalna zagadka, która porywa. Portretuje ludzkie cechy, zachowania i wybory. Nęci mgłą, która nosi w sobie legendę, cierpienie i tajemnicę. Zaskakuje zakończeniem i do refleksji zmusza. Do czego zdolny jest człowiek? Jak bardzo potrafi udawać? Nawet uczucie do osoby, która powinna być najbliższą? Jak bardzo jest w stanie ludzka natura się zmienić, by osiągnąć to, czego pragnie? By pozbyć się tego, co ja przeraża? Ale też ile w stanie jest znieść dziecko?

Bezsprzecznie jeden z lepszych klimatycznych kryminałów, jaki w tym roku przeczytałam.