Portrety kobiety recenzja

Kobiety w różnym wieku, od seniorek po zupełnie najmłodsze przedszkolaki. Autorka przeprowadza wywiady zadając wydawałoby się proste pytania a przepytywane kobiety snują swoje opowieści o własnym dzieciństwie, szukają osób, które były dla nich drogowskazem, dzielą się swoim doświadczeniem w sprawie równości, równouprawnienia i feminizmu, o swoim związku, o wartościach wyznawanych w życiu i roli wiary katolickiej, w której zostały wychowane. Tak mało słyszany kobiecy głos w ważnych kwestiach a tak bardzo ważny. Każda z tych kobiet inna, z innym bagażem własnych doświadczeń podkreślające jak ważne są kobiety z ich najbliższego otoczenia: mama i babcia, a nawet prababcia. Poprawne relacje w rodzinie są dla dzieci trampoliną w ich dalszym, dorosłym życiu. Kobiety z trudnymi doświadczeniami z dzieciństwa, z niepoprawnymi relacjami są bardziej wycofane, zalęknione, nawet chorują na nerwicę czy depresję. Kobiety ze szczęśliwym dzieciństwem, z poprawnymi relacjami mają zbudowaną mocno wiarę w siebie i we własne możliwości i nie mają w sobie lęku.

Ważna opowieść kobiecym głosem o kobietach. Mnie po raz kolejny pozwoliła na analizę mojego dzieciństwa i wpływu kobiet w mojej rodzinie na moje obecne życie. Moja Kochana Mama i Babcia przekazały mi bardzo wartościowe maksymy i postawy życiowe, którymi do dzisiaj się kieruję na każdej płaszczyźnie mojego życia. Myślę nawet, że bardziej je doceniłam i przekazywaną mi wiedzę o życiu. Poprzez obserwacje moich wspaniałych kobiet (choć były bardzo krótko w moim życiu) wiedziałam jaka chcę być w przyszłości. Dostałam pakiet wolności wyborów, niezależności, bezgranicznego zaufania, bardzo mocny kręgosłup moralny. I wiarę w siebie, która mimo iż została mocno zachwiana w jakimś momencie mojego życia, to szybko ją odbudowałam.

W relacjach z kobietami jest jeszcze dużo do zrobienia moim zdaniem. Zamiast walczyć ze sobą rozsądnie byłoby się wspierać i solidaryzować. Każda zmiana zaczyna się jednak od nas samych, każdej z nas. „Każda kobieta tworzy swoją własną opowieść o życiu”. Życie mocno mnie doświadcza a mimo to nadal świecę jasnym światłem i absolutnie nikomu nie pozwolę go choćby przyćmić! I jak jedna z bohaterek, Barbara powiedziała: „Idę własną drogą, nie naśladuję wzorców, sama kreuję siebie jako kobietę”. To była dla mnie ciekawa podróż do korzeni. Nadal będę poszukiwać odpowiedzi na pytania: „jaka była Twoja babcia, jak radziła sobie w tamtych czasach i co zostawiła Ci w niematerialnym spadku” oraz „a Ty jaką jesteś kobietą?, jakie było Twoje dzieciństwo i jakie zachowałaś z niego wspomnienia?, (…) skąd czerpiesz siłę w życiu (...)”.

Polecam serdecznie książkę „Portrety kobiety” Marii Topolskiej (Novae Res). Za egzemplarz dziękuję serwisowi @nakanapie.pl.