Maleńka recenzja

„Nie zamykaj serca na miłość. Nigdy, przenigdy. Tylko ona tak naprawdę się liczy. Miłość jest w tobie, znajdź ją, kochaj i rozsiewaj na ludzi. Nawet jeśli cię ranią. Bądź niczym nasączona miłością gąbka. Wyciskaj z siebie, co się da i jednocześnie pamiętaj, że wyciśniesz tylko to, co w tobie jest. Dlatego karm się miłością i żyj nią. Mnóż ją dookoła. To takie ważne.”

Delikatność słów, jakimi autorka operuje podczas budowania fabuły sprawia, że rozpływamy się i rozczulamy nad ich wydźwiękiem, chłonąc je niczym ostatnią kroplę wody na odległej pustyni. Życiowa, tak bardzo naturalna i rzetelna w swoim realizmie, iż to może się okazać najbardziej doskwierającym momentem. Ukazanie prawdziwości zdarzeń, podjętych decyzji, czy wyczuwalnego niepokoju.

Miłość potrafi przyodziewać maski, dawać względne poczucie uniesienia, jak również przybierać barwy podobne do szarości, być udręką czy skalaną bólem. Jedyna czysta, która nie przesiąka złem zgromadzonym na tym świecie jest ta płynąca od matki do dziecka. Mimo wysokich gór, kilku potknięć potrafi być dalej oparciem i ostoją, wybaczać i wymazać błędy. Bywa przejrzysta jak szkło.

W książce otrzymujemy tematy, które sami możemy idealnie wpasować w swoje życie, znaleźć ich właścicieli i rozumieć pełnią siebie. Życie toczy die tu i teraz, więc przeszłość powinna zostać na swoim miejscu, a przyszłość, na nią dopiero przyjdzie pora. Skupmy się na tym, gdzie jesteśmy w danym momencie, zacznijmy go doceniać, bo droga, aby go osiągnąć nie zawsze usypana była różami, niekiedy stąpaliśmy po cierniach.

Opowieść, która porusza serce, daje nam pewną lekcję, jak również pokazuje co powinno się liczyć w tym życiu. Czas nie jest i nie będzie łaskawy, często zapominamy doceniać te drobne momenty piękna, czy małe rzeczy powodujące radość w naszych sercach.

Siła przebaczenia samemu sobie jest najtrudniejszą z ról, jednak tylko wtedy będziemy w stanie ruszyć dalej, zrzucić z siebie ciążący balast i zacząć otwierać oczy na otaczające nas tu i teraz.