Matki i córki recenzja

Siła jest kobietą. To kobieca determinacja, wytrzymałość psychiczna i umiejętność walki o każdy dzień życia sprawiła że przetrwały rzeczy niewyobrażalne: wywózki na Syberię, obozy koncentracyjne, powojenne więzienia i trudy codziennego życia w dobie PRL-u. To prababki, babki i matki są cichymi bohaterkami w naszych rodzinach o których życiu mówi się mało albo wcale. Ich wspomnienia blakną, zacierają się i nikną wraz z ich śmiercią.

Książka Ałbeny Grabowskiej "Matki i córki" uświadomiła mi ile straciłam nie rozmawiając z najbliższymi mi kobietami kiedy jeszcze mogłam. Ile historii i wspomnień odeszło wraz z nimi bezpowrotnie. I tych tragicznych i tych romantycznych, smutnych i radosnych. To niepowetowana strata. Przeżycia najbliższych budują naszą tożsamość, są jak korzenie dzięki którym możemy przetrwać nawet najtrudniejsze momenty.
Bohaterki tej książki skrzętnie skrywają prawdę o sobie. Budują alternatywne światy uciekając od prawdy aby w swym mniemaniu chronić najbliższych.
Prababcia która przeżyła zsyłkę na Syberię, babcia która przetrwała gehennę obozu w Ravensbrück, córka która samotnie wychowywała swoje dziecko w czasach PRL -u i ona współczesna dziewczyna która nieustannie zadaje pytanie: kim jestem, jakie były losy mojej rodziny, dlaczego najbliższe mi osoby milczą na temat przeszłości.

Cztery kobiety, cztery historie a każda niesamowita i rozdzierająca serce. Autorka niezwykle umiejętnie stopniuje napięcie, powoli odkrywa przed czytelnikiem karty kreśląc tę poruszającą opowieść o zwykłych-niezwykłych kobietach. Ich dramatyczne losy są odzwierciedleniem trudnych czasów w których przyszło im żyć.
Urzekła mnie ta książka, wzruszyła i zmusiła do refleksji. Zmotywowała też do dalszego szperania w rodzinnych archiwach by ocalić choć strzęp wspomnień o moich przodkach, co staram się robić już od pewnego czasu. I choć czasami przypomina to syzyfową pracę postanowiłam, że nie ustanę w wysiłkach. Dla nich, dla siebie, dla mojego syna, który mam nadzieję kiedyś mi za to podziękuję.