Wielki wąż recenzja

Pierre Lemaitre to synonim klasyki kryminału. Niewątpliwy mistrz pióra i wirtuoz słowa. Wiele lat temu przeczytałam „Zakładnika” i „Ślubną suknię”, które osiadły w mojej pamięci na tyle mocno, że chciałam powrócić do twórczości autora, zwłaszcza że „Wielki wąż” jest powieścią szufladową, z bliżej nieznanych powodów przez wiele lat trzymaną w ukryciu. Jak wynika z Przedmowy, przypadek sprawił, że autor zechciał podzielić się nią z czytelnikami. Tym bardziej więc jest to czytelnicza gratka. Niepublikowana powieść będąca również pożegnaniem autora z gatunkiem noir.

Fabuła powstała w 1985 r. i w tym czasie rozgrywają się opisane w niej wydarzenia. Główny głos autor oddał… seniorom! Prym wiedzie Mathilde, pulchna, dobroduszna i nieszkodliwa sześćdziesięciolatka z ewidentnymi oznakami demencji starczej. Jednak pozory mylą bo Mathilde jest też wyrafinowaną zabójczynią kontraktową. Wielki wąż, który nie znosi małych węży.

Powieść utrzymana jest w mrocznym choć nieco przewrotnym klimacie, z ironicznymi i sarkastycznymi dialogami. Fabuła zachwyca minimalizmem opisowym, jednak niepozbawionym przenikliwości i precyzji. Postaci, mimo że scharakteryzowane krótko, stają się bardzo realne i wiarygodne poprzez uwypuklenie najistotniejszych cech osobowościowych. Kreacja Mathilde jest bodaj najbarwniejszą ze wszystkich: od nieco zagubionej, pogrążonej we flashbackach przeszłości, lekko szalonej staruszki ze zmiennymi nastrojami, do doskonale zorganizowanej, przebiegłej killing machine.

W powieści próżno szukać nudy. Sceny charakteryzuje duża dynamika, cały czas utrzymuje się niezmienne, wartkie tempo akcji, a następujące po sobie wydarzenia wciągają bez reszty. Czytelnik może liczyć nie tylko na kolejne zwłoki, ale także na ciekawe historyjki z przeszłości bohaterów, będące uzupełnieniem ich charakterystyk.

Zakończenie niesamowite, niespodziewane, zaskakujące i w życiu bym nie poszła w tę stronę, lecz jeśliby przyjąć, że starość ma swoje prawa i wszystko usprawiedliwia, nie powinnam być zaskoczona :)

Jedyne, czego mi zabrakło w powieści to motywu. Za nic nie wiem, po co to wszystko. Jaki był cel (wyłączając zabójstwo Constance) odstrzelenia tych osób? Kto i dlaczego to zlecił oraz co naprawdę stało się z dalmatyńczykiem?

Powieść zdecydowanie dla miłośników makabresek, zwięzłej fabuły i nagłych zwrotów akcji… czyli dla mnie…

Jest to także kolejna porywająca fabuła z serii Collection Nouvelle, którą mogłam przeczytać dzięki Wydawnictwu Nowe (Nowela).