Sekretne życie drzew recenzja

Wiedziałam właściwie od zawsze, że drzewa to odrębne istoty. Autor książki „Sekretne życie drzew”, piszący o drzewach z wielką czułością i szacunkiem, po prostu utwierdził mnie w tym przekonaniu. Drzewa się przyjaźnią do tego stopnia, że razem umierają; posiadają zmysł smaku, odczuwają ból, wspierają się, pomagają sobie w niebezpieczeństwie i bronią, gdy atakują je owady. Drzewa wołają o pomoc, a także informują się nawzajem o zagrożeniach często wchodząc w tym celu w kooperację z grzybami. Wychowują swoje potomstwo nie pozwalając mu rosnąć zbyt szybko, w razie potrzeby dokarmiając. Bardzo źle znoszą brak wody, trzask korzeni – to wołanie spragnionych. Kora drzew, analogicznie do ludzkiej skóry, starzeje się i wykształca bruzdy, tak jak my zmarszczki. A świerki nie lubią mieć mokrych nóg :)!

Dowiedziałam się także, że warto ławeczkę w ogrodzie postawić pod orzechem włoskim, ponieważ…nie zaatakują nas tam komary! Miód spadziowy zaś nie ma nic wspólnego z kwiatami:).

Po raz pierwszy usłyszałam o istnieniu lasów cmentarnych: „drzewa wynajmuje się jako żywe kamienie nagrobne przy pochówku urn. Stać się cząstką puszczy po śmierci – czyż to nie piękny pomysł”? Piękny!

Nigdy nie lubiłam odległego dźwięku pracujących w lesie pił, mój tata mówił zwykle wtedy „znowu mordują drzewa”. Mam podobne odczucie, a po przeczytaniu tej książki będę miała problem z paleniem w kominku…