Miejsce i imię recenzja

Maciej Siembieda należy do moich ulubionych polskich autorów i zawsze z wielką przyjemnością sięgam po jego książki i reportaże, które są nie tylko przyjemną rozrywką, ale głęboką skarbnicą wiedzy o życiu, historii, miejscach i zdarzeniach, o których istnieniu często nie mieliśmy pojęcia.

Wczytując się w skonstruowaną przez autora fabułę poszerzamy horyzonty, poznajemy wydarzenia, które zdarzyły się naprawdę, wnikamy w klimat epoki, stanowiącej tło opisywanej historii.

W jego książkach znajdziemy cztery kluczowe elementy, które w moim odczuciu tworzą najlepszą powieść historyczno – sensacyjno – detektywistyczną. Niezwykle istotne jest tu tło historyczne, które sprawia, że mamy do czynienia nie z tylko sensacyjną powieścią współczesną, ale z pasjonującym kryminałem historycznym. Ponadto Maciej Siembieda po mistrzowsku łączy fakty z fikcją literacką. Buduje napięcie poprzez wtajemniczanie czytelnika w zagadkę historyczną i stopniowe odkrywanie tajemnicy sprzed lat. Atutem jego powieści jest także wyrazisty, sympatyczny i ciekawy bohater, który lubi historię i z wielkim zapałem odkrywa sekrety przeszłości.

„Miejsce i imię” jest drugą i według mnie najbardziej sensacyjną częścią cyklu z Jakubem Kanią. Wiąże się ona z diamentami, sekretem „czarnego szlifu”, a także skrzętnie ukrywaną przez hitlerowców tajemnicą obozu pracy na Górze św. Anny, do którego w czasie II wojny światowej sprowadzano starannie wyselekcjonowanych więźniów z Amsterdamu. Poznajemy też tajniki pracy przedwojennych holenderskich szlifierzy diamentów.

Tym razem Jakub Kania – sympatyczny prokurator IPN, który ma słabość do dobrego wina, kotleta schabowego, espresso i sernika – otrzymuje od Instytutu Pamięci Jad Waszem zlecenie odnalezienia miejsca pochówku holenderskich Żydów zamordowanych w hitlerowskim obozie. Okazuje się, że nie tylko on szuka tego miejsca, lecz każdy z poszukiwaczy ma inny ważny powód, by znaleźć miejsce skrywane przed światem.

Seria z Jakubem Kanią wzbogacona jest także o całą paletę bohaterów drugoplanowych bardzo ciekawie skonstruowanych, od upierdliwego dawnego szefa Wiesława Palucha po przebojową i energiczną kapitan ABW Teresę Barską, dla której „najlepszym sposobem, aby kogoś przyskrzynić, jest go przyskrzynić”. Teresa Barska mówi też, że „najlepszym sposobem, by się o czymś przekonać, jest się przekonać”, więc zachęcam, by sięgnąć po powieści Macieja Siembiedy i samemu przekonać się, że warto!

Ja spróbowałam i mój zachwyt nie ma granic. To książka ze wspaniale rozbudowanym tłem historycznym, bogactwem miejsc i dynamiczną akcją. Jest po prostu rewelacyjna! Polecam ją wszystkim, zawsze i wszędzie!