Alfabet Salonu recenzja

Tytuł publikacji wymowny i przewrotny, podobnie jak większość tekstów tego autora, felietonisty tygodnikaSieci. Stanowi celną charakterystykę ludzi (ich zachowań, decyzji i wyborów), którzy wpływają na kształtowanie opinii w Polsce, ale też często wystawiających ''laurki" za granicą. Zarysowano osiemdziesiąt sylwetek prezenterów telewizyjnych, pisarzy, naukowców, aktorów, reżyserów, rysowników, Wybór rzecz jasna stricte subiektywny. Padają takie nazwiska jak Lis (Hanna i Tomasz), Czubaszek, Kraśko, Kondrat, Mleczko, Gugała, Środa.
Lektura to przepyszna i aktualna.

Bohaterowie opowieści doczekali się pseudonimów nadanych przez autora, np. ''babcia antymoherowa", ''Hania z czerwonego wzgórza". Różnią się wiekiem, doświadczeniem życiowym czy pozycją. Ale łączy je jedno: wspólna niechęć do wroga rzeczywistego bądź wyimaginowanego. Alfabet salonu ma charakter satyryczny, jednak wszystkie ukazane kompromitujące wydarzenia, rozmowy miały miejsce. Treść wzbudza emocje, zmusza nas do przemyśleń, kiedy jednym wolno więcej, a innym mniej. Gdy zastosowanie znajduje zasada Kalego, jakże demoralizująca społeczeństwo, któremu próbują wtłoczyć własne wizje. A broń Boże, gdyby ktoś uważał inaczej. Roszczą sobie prawo do dyktowania w kwestiach światopoglądowych, obyczajowych, politycznych; dumnie obnoszą się z faktem, że nic nie czytają. Za to, jakie mają koneksje, czują się więc bezkarni; wielu z nich zaliczyło bolesny upadek. Notki biograficzne są krótkie i treściwe.

Krzysztof Feusette ma duży dystans do siebie i otaczającej go rzeczywistości; jego poczucie humoru jest inteligentne i pozbawione pretensjonalności. Pisze, iż w tytułowym salonie obowiązuje pewien kodeks postępowania, każde ''nieposłuszeństwo'' skutkuje natychmiastowym wykluczeniem z grona i stygmatyzowaniem na wieki. Każda konkluzja podparta jest odpowiednim cytatem, naprawdę szokuje poziom oderwania się celebrytów od rzeczywistości. Śmiech wzbudza zdziwienie pewnej damy, że można kupić buty za 60 zł; co chwila raczą nas takimi ''odkryciami".

Zaletą książki jest swobodny, lekki styl publicysty. Wszystko to zostaje okraszone sporą dawką ironii.