Samotny mężczyzna recenzja

Jak żyć po utracie ukochanej osoby? Jak odnaleźć sens i motywację do życia? Ze swoim bólem i samotnością wśród ludzi musi zmierzyć się główny bohater powieści – George -wykładowca literatury, podstarzały homoseksualista, z którym spędzamy jeden dzień. Dzień męczący i nie przynoszący nic, poza smutkiem i zmęczeniem.
George musi nauczyć się życia teraz i dokładnie w tym miejscu ,a nie ma żadnej motywacji, by codziennie rano wstawać, nie ma siły, by żyć. Przeraża go pustka jego mieszkania, które jeszcze do niedawna dzielił ze swoim partnerem Jimem. Życie jest dla niego przykrym obowiązkiem. Sama nie wiem, co skłania go do funkcjonowania, co nakręca, kiedy brak sensu i wiary w lepsze jutro, w jakiekolwiek jutro, a nawet dziś. Kiedy brak siły napędzającej, kiedy nie ma żadnej siły, która mogłaby wyciągnąć z marazmu i odrętwienia, z zagubienia i nieszczęścia.

George pielęgnuje w swoim sercu i życiu pamięć o ukochanym, wciąż wraca myślami do wspólnie spędzonych chwil, wspomnienia nie pozwalają mu się uwolnić. Zresztą on tego nie chce. Wie, że życie jego toczyć musi się dalej i ta świadomość i konieczność przetrwania najbardziej go przytłacza. Męczy go fakt, że każdy dzień jest taki sam, w ten sam sposób się zaczyna i kończy, a głowa wciąż pełna jest myśli i wspomnień. Każdy jego dzień, godzina minuta wypełnione są niezrozumieniem i tęsknotą, zagubieniem i smutkiem. Ale jednocześnie każdy dzień budowany jest z malutkich rzeczy, bo to właśnie one stanowią o sensie i istocie życia.

Owszem, powieść napisana w bardzo ciekawy sposób, narracja momentami nawet sucha i beznamiętna, potrafi za chwilę zadziwić wielością różnorodnych emocji. Sama powieść dość przejmująca i odsłaniająca wnętrze nieszczęśliwego człowieka, który stracił w życiu to, co najważniejsze. Przejmująca i wzruszająca ale nie aż tak bardzo jak bym się tego spodziewała i momentami mnie męczyła i nudziła.

Cały swój smutek i samotność George ukrywał w opisach rzeczywistości amerykańskiej, nota bene opisach bardzo intrygujących i błyskotliwych, pełnych ciekawych uwag i spostrzeżeń.
To właśnie one wraz z poruszanymi tematami stanowią o dużej wartości tej powieści. Isherwood mówi o miłości, przemijaniu i śmierci, wyobcowaniu i odrzuceniu, problemie mniejszości i homoseksualizmu ( który jest delikatnym tłem, jest zarysowane niezwykle subtelnie i nie stanowi głównego tematu).,

Nie wszystko tu powiedziane jest wprost, wiele trzeba odczytać między wierszami. Odnaleźć sens i przekaz. Tak, jak delikatnie George stara się przekazać pewne prawdy swoim studentom.
To powieść bardzo egzystencjonalna, głęboko refleksyjna, dość trudna i przepełniona smutkiem. Powieść o odzyskiwaniu własnej tożsamości, o rozpadzie osobowości, o nieuchronnym przemijaniu i upływie czasu. I czy rzeczywiście George jest samotny? Bo ja mam wrażenie, że jest coś, co mu niezmiennie towarzyszy…

Chętnie obejrzę film. Podobno świetny!