Samotna róża recenzja

Francuzka Rose przyjeżdża do Kioto na odczytanie testamentu ojca, którego nigdy nie poznała. Początkowo niechętna, w końcu poddaje się otaczającej ją niemal magicznej atmosferze. Razem z Paulem – współpracownikiem jej ojca, odbywa misternie zaplanowaną podróż po świątyniach, cmentarzach, ogrodach i herbaciarniach. Poznaje ludzi, którzy znali jej ojca i niejako za ich pośrednictwem ona poznaje jego. Ten egzystencjalny spacer po Kioto, śladami Haru, sprawia, że pełna gniewu i zagubiona kobieta, odnajduje drogę do samej siebie. Oblepiająca ją zewsząd atmosfera duchowości, spokoju i powściągliwości, oraz japońskie legendy, w których Rose bez trudu odnajduje analogie do swojego życia, sprawiają, że przeżywa niezwykłą przemianę wewnętrzną.

Każdy rozdział zaczyna się jakąś japońską opowieścią. Prawdziwą? Zmyśloną? Tego nie wiem, lecz każda z tych historii była ilustracją do kolejnego etapu przemiany Rose. Wszystkie te legendy mają swój wydźwięk, idealnie współgrają z treścią, ale mnie najbardziej urzekła to o księciu strzegącym samotnej piwonii oraz ta o pustelniku, który wpatrywał się w horyzont i gdyby nie sosna, spełniłoby się jego pragnienie.

Sam tytuł powieści również jest dwuznaczny. Początkowo myślałam, że będzie odnosił się do tej samotnej piwonii, o której mowa na początku powieści, ale w trakcie lektury dochodziłam do wniosku, że jest też pewnego rodzaju ilustracją samotności życiowej Rose. Rose była trochę taką samotną różą w ogrodzie pełnym innych kwiatów…

Kolejna powieść z serii Collection Nouvelle, w której się zakochałam. Jej treść wciąż po cichu wybrzmiewa w mojej pamięci, a ja się zachwycam… Przepiękna, krótka, lecz bardzo esencjonalna powieść o życiu, śmierci i miłości. Kusząca japońskim klimatem, kulturą i obyczajowością, pachnąca kwiatami, podlana herbatą i sake. Delikatna jak kwiaty wiśni, ulotna jak zapach piwonii, subtelna, pełna dwuznaczności i zmuszająca do czytania między wierszami. Bardzo przemówiła do mnie ta oszczędna, a jednocześnie pełna treści forma. Jestem też pełna uznania dla pracy tłumaczki. Aleksandra Weksej nadała tej powieści pięknego, emocjonalnego wydźwięku, ubrała ją w słowa oddające niezwykły, japoński klimat, w który po prostu trzeba się zanurzyć. To powieść, którą czyta się wszystkimi zmysłami.