Porzucenie kota. Wspomnienie o ojcu recenzja

Na drugi dzień po przeczytaniu Murakamiego, dopiero wtedy jakaś iskra we mnie błysnęła - że w Murakamimi już w dzieciństwie budził się ów mistycyzm, który tak teraz wsuwa pomiędzy strony swoich powieści. Jako dziecko nie miał wspólnych więzi z ojcem. Nie potrafili ze sobą rozmawiać, nawiązać jakiejkolwiek bliskości między sobą, nie mieli wspólnych pasji, celów, aspiracji. Byli jak dwa odrębne atomy krążące wokół swoich światów. Między nimi przeważnie panowała cisza i szacunek, bo dziecko zawsze czuje pokorę wobec rodzica.
Murakami był dobrym dzieckiem, nie było z nim problemów, uczył się bez szczególnych wyróżnień. Ot, zwyczajne dziecko, które po latach, po wielu latach odkryło w sobie pasję pisania.

Gdy ojca już nie ma świecie, Haruki zaczął interesować się jego przeszłością. Przypomina sobie wyrywkowe słowa, jakie padały z jego ust i próbuje zlepiać je ze sobą tworząc tym samym historię życia swojego staruszka. Ale - jak się okazuje - on sam też jest w nią poniekąd wpleciony.
Ojciec Murakamiego był w wojsku, przeżył wiele tragedii, stracił wiele lat ze swojego życia. Dorastał, gdy wszędzie szerzyły się wojny i spory - wojny, które dotyczyły bezpośrednio Japonii. I być może tu tkwi problem? W duszy ojca zagnieździły się drzazgi z tych lat, ból wgryzł się zbyt głęboko, by dał się wyplenić. Stąd i jego milczenie, kontemplacja i cisza. Stąd i jego patrzenie, smutny wzrok i melancholia dziwnie obecna w twarzy. Był to człowiek, którego dorastający Murakami nie darzył uczuciem. Po opuszczeniu domu rodzinnego, nie utrzymywali z sobą kontaktów. Nie mieli takiej potrzeby.

Wiadomo, że nieprzytulane dziecko może mieć traumę. Że dziecko wychowujące się w domu zrozumienia, acz bez poczucia miłości może w dorosłym życiu czynić podobnie. Ten brak, ta pustka nigdy się nie wypełni, nie zabliźni. Ona jest, ot tak po prostu.
Murakami jednak zanurzając się w ów zlepek wspomnień odkrywa, że i jego przeszłość się odtwarza. Porzucenie kota na plaży, Powiew wiatru.
Ojciec miał zostać kapłanem, a ... został mężem powołanym do wojska. Posadę kapłana przyjął po ojcu najstarszy brat, a jemu pozostało pisanie haiku w okopach wojny. Publikował też owe wiersze, często i do nich wracał, jak do Biblii.
Zmarł lecz tuż przed śmiercią - gdy jeden miał 60, a drugi 90 lat - dopiero wtedy spotkali się i porozmawiali. Nieporadnie, wręcz kulejąco, ale "jakbyśmy się pogodzili" pisze w "Porzuceniu kota" Murakami.

Mistyczna, niedopowiedziana.
Z rysunkami.
Wypełniona spokojem, ciszą i smutkiem po tym, co odeszło bezpowrotnie...

Takie jest wspomnienie o ojcu Haruki Murakamiego