Zaćmienie recenzja

"Księżyc w nowiu" jest drugą częścią popularnej sagi zatytułowanej "Zmierzch". Podobnie jak w pierwszym tomie, teraz też mamy okazję oglądać czarną okładkę z kwiatkiem, tym razem, wcześniej były to dwie ręce z jabłkiem. Cóż, jeżeli chodzi o oprawę książki, to można doszukiwać się w niej jakiegoś głębszego znaczenia, jednak po co? Nie łatwiej twórcom było zrobić coś lepszego, co by bardziej zachęcało do czytanie tej książki? Najwidoczniej nie. Nie cudem w dzisiejszych czasach jest fakt, że książki zostają sprzedane dopiero po ich zekranizowaniu, tak samo więc było z "Księżycem w nowiu". Przed nakręceniem pierwszej części, tylko nieliczni wiedzieli o tej książce, po niej wszystkie nastolatki rzuciły się na nią, jak na największy cud świata. Czy druga cześć na to zasługuje? "Księżyc w nowiu" jest o wiele lepszy od "Zmierzchu" to prawda, jednak wydaje mi się, że książce dużo brakuje do arcydzieła, szczególnie, że jej pierwszy tom jest bardzo, naprawdę bardzo podobny do "Pamiętników Wampirów", co podsuwa nam myśl, że praca autorki nie była całkiem własna. Najprawdopodobniej saga zapoczątkowała większy wzrost czytań u nastolatków do czego również przyczyniła się liczba sprzedanych książek. Zazwyczaj tak jest, a przynajmniej tak było z "Harrym Potterem", że osoby, które nigdy nie czytały książek, znajdują coś co im się podoba i rozpoczynają swój szał. Tak, więc wielu autorów, którzy teraz piszą o wampirach, może pogratulować autorce za to, że zapoczątkowała tą, już nieco nudną, modę. W "Księżycu w nowiu" najlepsze jest, że znika prawie na całą książkę Edward i jego cała rodzina, co jest miłą odmianą od poprzedniego tomu. W punkcie widzenia Belli pojawia się nowa postać, która dotychczas grała rolę drugoplanową. Chłopak wilkołak, najpierw się z nią przyjaźni, a potem zostawia, co najbardziej interesuje. Niestety, po rozstrzygnięciu całej zagadki, książka znowu wraca do nudnego i przestępnego cyklu. "Księżyc w nowiu" podobnie jak jego poprzednia część, bo nie mogło być inaczej, napisany jest w stylu pamiętnika Belli, czyli to właśnie ona jest głównym lektorem opowieści. Stephenie Meyer umieszczając na głównym planie bohaterkę, spowodowała, że to właśnie dziewczyny czytają tą książkę i są jej fanami, chodź przypuszczalnie rzecz biorąc i tak nie byłoby inaczej. W drugim tomie pisarka pokazuje nieco bardziej swoje umiejętności pisarskie, ale niezbyt znacząco. Za to jej fabuła jest bardziej przyciągająca, więcej się w niej dzieje. Osobiście nie przepadam za całą sagę, gdyż wydaje mi się nudna, jednak ta cześć podobała mi się jak dotąd najbardziej, przynajmniej momentami.