Rzeczy, które robimy w ciemności recenzja

„Rzeczy, które robimy w ciemności” to thriller autorstwa Dominiki van Eijkelenborg, wydany przez Wydawnictwo Kobiece.

Pewnego dnia buntowniczy, nastoletni syn Lii Kornmann – Jasper, znika bez śladu, nie wraca do domu na noc. Wywołuje to przewrót w życiu Lii, która na co dzień zajmuje się własnym czasopismem „Chic”.

Joanna zaś szykuje się do swojej wystawy fotograficznej i planowała celebrowanie swojego kolejnego sukcesu życiowego w Holandii. Wszystko zmieniło się w momencie, gdy zobaczyła pewną notatkę prasową zamieszczoną w lokalnej gazecie. Dziewczyna rusza tym tropem, konfrontując się z przeszłością. Co więcej, Lia również działa według własnego planu. Losy tych postaci zaczynają się zazębiać. Od tego momentu dwie bolesne historie powoli wychodzą na światło dzienne.

Od autorki dostajemy kilka perspektyw, kilka wątków i retrospekcje, które powoli zaczynają łączyć się ze sobą. Co trzeba przyznać, autorka się nie spieszy – powoli daje nam strzępki informacji, przyzwyczaja do bohaterów, przekonuje do nich, rysuje ich historię. Pokazuje doświadczenia z przeszłości, które piętnują i odciskają się na przyszłości postaci.

„Rzeczy, które robimy w ciemności” to thriller, który rozwija się dość wolno z racji tego, iż autorka serwuje nam solidne wprowadzenie i zaznajomienie z bohaterami. Książka zasługuje bardziej na miano namalowanej, thrillerowej historii, w której wszystko ma swój czas, ma swoje tempo, ma swoją możliwość bytu w dokładnie tej chwili, a nie w innej. Autorka posługuje się językiem ładnym, malowniczym, powiedziałabym, że bardziej poetyckim niż autorzy większości thrillerów. Sama forma i tematyka, wątki przeszłości, bólu i doświadczeń, skłaniają do refleksji. Dla tych, którzy oczekują od książki dosłownie mówiąc pierdolnięcia od początku i utrzymania poziomu do końca, może być ona w pewnym stopniu zawodem. Tutaj mamy zdecydowanie inne tempo, mnogość wątków, ale rozwijanych właśnie w swoim tempie – na to trzeba być przygotowanym.

Autorka próbuje jak najbardziej namieszać nam w głowie i udaje to się jej. Nie wszystko jednak finalnie mi się zazębiło. Mam wrażenie, że ta końcówka sprawia, że albo ja się pogubiłam we wszystkim, albo nie zostało to doprowadzone do takiego punktu, aby dokładnie wszystko ze sobą połączyć.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu.