Rytuały wody recenzja

Zawsze jest taka obawa. Po przeczytaniu pierwszej części strach sięgnąć po kontynuację, aby nie zepsuć sobie wspomnień świetnej lektury. Kontynuacja „Ciszy białego miasta” jednak daje radę… 
 Znowu możemy zanurzyć się w ciekawy świat kultury Kraju Basków. Podejrzeć, jak wyglądają tutejsze zwyczaje. Tym razem jesteśmy w Vitorii głównie w okresie przed i po wigilijnym. Autorka ma naprawdę dar opisywania miejsc, detali architektonicznych i miejscowych zwyczajów w taki sposób, że żałujemy, że nie jesteśmy na miejscu i sami nie możemy tego doświadczyć. 
 Jednocześnie intryga kryminalna znowu niebanalna i oczywiście powiązana z obrzędami celtyckimi. Wiodącym tematem jest trudny, ale świetnie podany temat traumy rodzinnej, bycia dobrym lub złym rodzicem, na pewno przemyślany i obgadany ze specjalistami. Jest znowu ciekawie. Intrygująco. Momentami tragicznie.
 Czytając o bardzo okrutnych celtyckich rytuałach miałam refleksję, że w dzisiejszych czasach ludzie wcale nie są mniej brutalni, mimo obleczenia w szaty „cywilizacji”.
 Przez pierwszą część książki byłam pewna, że tym razem nie dam się nabrać i na pewno wcześniej odgadnę intrygę. Jednak jest ona tak zagmatwana a jeszcze na koniec tak przyspiesza… Autorka funduje nam naprawdę nie tuzinkowe zakończenie.
 Uwielbiam taki stan ducha i takie książki, których nie sposób odłożyć bez żalu. Gdy poganiam codzienne obowiązki, aby znowu zanurzyć się w lekturze. To jest właśnie taka opowieść!