Rytuały wody recenzja

W małej Vitorii znów dochodzi do zaplanowanego morderstwa. Policja znajduje w górach zwłoki młodej kobiety powieszone do góry nogami i głową zanurzoną w kotle z brązu wypełnionym wodą. Zamordowana była w ciąży, tak samo jak podkomisarz Alba Salvatierra, która jeszcze nie wie czy ojcem dziecka jest Unai czy jej zmarły mąż psychopata. Na dodatek okazuje się że Kraken znał ofiarę najnowszej zbrodni. W oględzinach zdecydowanie nie pomaga nagłe załamanie pogody, które niszczy miejsce zbrodni i  stanowi zagrożenie dla życia śledczych. 

Czy Alba stanie się ofiarą grasującego na ciężarne psychopaty? Czyje dziecko nosi w sobie? Czy Unai odzyska mowę? Jak Unai poradzi sobie z tym, że w sprawę zamieszani są jego przyjaciele?

Wydarzenia aktualne (listopad 2016) przeplatają się z wydarzeniami z 1992, kiedy to Unai z przyjaciółmi wyjechał podczas wakacji i poznał Annabel Lee oraz inne postacie zamieszane w najnowsze śledztwo. 

Autorka kolejny raz przenosi nas do Hiszpanii, tym razem chłodnej i deszczowej, ale w dalszym ciągu zachęcającej do zwiedzania. Jej opisy okolicznych zabytków, uliczek, urokliwych widoków są tak malownicze i obrazowe, jakbyśmy byli tam na wakacjach. Bohaterowie znów urzekają czytelnika swoją charakternoscią (mam słabość do porywczej Esti 😉) a grasujący przestępca poraża swoją bezczelnością. Niewiele w literaturze tak niepokojących czytelnika morderców, którzy fascynują zarazem swoim sposobem działania. Pod przykrywką zbrodni poruszane są problemy rodzicielstwa a w zasadzie trudnego, wręcz patologicznego dzieciństwa oraz dorastania. Autorka nie zwalnia tempa i tak, jak w poprzedniej książce, nie wiadomo kiedy mija te 500 stron i nie pozostaje nic innego, jak czekać na ostatnią część trylogii pod tytułem „Władcy czasu”. Jestem ciekawa jej okładki, a Wy?