Dziewczyna z porcelany recenzja

Czas tak szybko leci, że byłam pewna, że poprzednią książkę Pani Agnieszki Olejnik czytałam w zeszłym roku, a tu wielkie zdziwienie, bo to było dwa lata temu. Powieści obyczajowe to dla mnie odskocznia od thrillerów i kryminałów, w których na co dzień się zaczytuje. Czytanie tylko jednego gatunku bywa nudne i męczące.

"Bywają takie dni. Człowiek ma wrażenie, że wszystko się spieprzyło i na całym świecie nie zostało już nic dobrego".

Michał jest studentem i dorabia jako fotograf. Lekkoduch i bawidamek podchodzi do życia na luzie. Dom rodzinny traktuje jak hotel. Jeden telefon zmienia wszystko. Od teraz Michał musi przewartościować swoje życie i zmienić priorytety. Z dnia na dzień z "Piotrusia Pana" musi się zmienić w kogoś, kto weźmie odpowiedzialność za drugą osobę. Teraz w obliczu tragedii przychodzi czas na smutną refleksję. Michał tak naprawdę nie znał swoich rodziców, żył osobno i nic o nich nie wiedział. W głowie układa wspomnienia i fakty i dochodzi do wniosku, że w jego rodzinie przed laty musiało coś się wydarzyć i od tej pory wszystko się zmieniło. Przed oczami jawi mu się obraz smutnych rodziców, domyśla się, że byli ze sobą nieszczęśliwi. Nie zna tylko powodu takiego stanu. W życiu są sprawy, do których trzeba dorosnąć. Michał znajduje sprzymierzeńca w rudowłosej sąsiadce Zuzannie. Dzięki niej Michał staje się mężczyzną. Czy pomimo tego, co przeszedł i o czym się dowiedział, będzie umiał zaufać i pokochać?

"Dziewczyna z porcelany" to świetna powieść obyczajowa z przesłaniem. Pieniądze to nie wszystko. Co z tego, że ktoś ma forsy jak lodu, kupuje dzieciom, czego tylko dusza zapragnie, ale zapomina o tym, że dziecku jest potrzebna uwaga, miłość i czas. Jeżeli nie okażemy dzieciom uczuć, to one w życiu dorosłym nie będą umiały nikogo pokochać. Jeżeli w domu rodzinnym nie zaznamy miłości, to w późniejszym życiu nie będziemy umieli sobie z nią poradzić. Jeżeli cierpi serce, to cierpi również dusza. Czas jest bezcenny i to najważniejsza rzecz jaką możemy komuś ofiarować.