Nie igraj z ogniem recenzja

Na taką młodzieżówkę czekałam!
Jenny przeprowadza się do swojego biologicznego ojca, by zacząć nowe życie. Jednak co do ukrycia może mieć siedemnastolatka? Okazuje się, że całkiem dużo. Jenny od środka spala ogromne pragnienie, by widzieć świata w ogniu. Okazuje się też, że nie jest ona jedyną nastolatką w okolicy ukrywającą jakąś tajemnicę.
Po pierwsze – jak ja się wkręciłam w tę książkę! Przez całe osiem długich lekcji myślałam tylko o tym, kiedy będę mogła znowu zacząć czytać „Nie igraj z ogniem”. Czyli naprawdę mocno zaciekawiła mnie ta powieść. Bo jak nie dać się wkręcić w takie coś? Bo w końcu dostajemy walkę z własnymi demonami. Mroczne przeszłości. Wiele tajemnic czekających na rozwiązanie. Kłamstwa, niedopowiedzenia, ukrywanie prawdy. I do tego dochodzą pożary, narkotyki, morderstwo...
Tak, dobrze przeczytaliście. Morderstwo. W młodzieżówce. Jak wypadło? Zabójczo (wiem, słaby żart). Początkowo trochę się obawiałam, że będzie sztucznie, ale moje obawy okazały się niepotrzebne. Moim zdaniem ten wątek wyszedł zaskakująco dobrze. Do tego autorka podsuwa tyle mylnych tropów, że na końcu czeka na czytelnika niespodzianka. Przyznam Wam, że przez moment spodziewałam się takiego rozwiązania zagadki, ale autorka tak mną zakręciła, że szybko odrzuciłam ten pomysł. O ja naiwna!
No ale nie niestety nie jest to książka idealna. Jest coś, na co można narzekać. Mowa o stylu pisania. No nie jest on najlepszy. Nie podobały mi się gwałtowne przeskoki między teraźniejszością i przeszłością, wprowadzały one chaos. Ten sam skutek powodowały urywane akapity. Zdarzały się taki zamęt, że musiałam czytać niektóre fragmenty dwa razy, by dobrze zrozumieć treść. Chociaż z drugiej strony może takie zagranie było celowe? Pokazywałoby to przecież idealnie chaos w głowie Jenny. Nawet jeśli to niestety nie wypadło to zbyt korzystnie dla książki.
Można też się przyczepić do innej rzeczy, czyli niektórych dialogów. Wydawały mi się one mocno sztuczne, szczególnie te wypowiadane przez Ro. Nie wiem, czy to wina wcześniej wspomnianego stylu pisania czy już tłumaczenia. Jednak nie było takich sztucznych dialogów za dużo, więc można to przeżyć.
A teraz wisienka na torcie, czyli zakończenie. W końcu trafiłam na takie, które usatysfakcjonowało mnie w stu procentach! Jeju, ale mi się ono podobało. Mogłabym się nim zachwycać i zachwycać.
Oczywiście polecam Wam tę książkę mimo tego minusa w postaci stylu pisania. Jest warta przeczytania mimo to.